Moją ulubioną sceną z ostatniego Hobbita jest ta, podczas której Gandalf i Bilbo siedzą sobie po bitwie, wspominają dobre czasy i palą zioło. To znaczy jakieś ziele, policman nic im nie udowodni, oni stwierdzą, że to tytoń z południowej ćwiartki Shire. Ale wróćmy do tematu. To najgorszy film z serii, za dużo bitew, za dużo bluescreena, a za mało spokojnych momentów, smaczków i po prostu fajnych rzeczy. A to one nadają opowieści klimatu i ubogacają świat przedstawiony. Dlatego w dany świat wierzymy. Scena z Gandalfem i Bilbem jest miłym akcentem, powrotem do starego dobrego klimatu Władcy pierścieni, kiedy twórcy się starali, a nie używali bluescreena i tanich fajerwerków. I właśnie takie fajne elementy są siłą tego tomu Thorgala. Sceną otwierającą dzieło jest skacząca ryba miecznik, pewien mędrzec ze szczytu nosi maskę ochronną jak lekarze podczas panującej w Europie epidemii dżumy, a album zamyka Aaricia chcąca ogolić głównego bohatera, bo już nie chce oglądać "tego okropnego zarostu" na twarzy Thorgala. Takie drobne elementy i od razu świat wydaje się realny, a opowieść, która - jak twierdzi Neil Gaiman - jest najważniejsza, robi się klimatyczna. Poza tym nadal więcej niż przyzwoite malunki i kolory Rosińskiego. Fajny album, zawsze lubiłem ten specyficzny klimat fantasy w Błękitnej zarazie dlatego ucieszył mnie powrót do tej krainy, ale trochę zabawnie jest, kiedy pod koniec albumu, na zaledwie paru kartkach wszyscy bohaterowie jeden po drugim wpadają do wioski wikingów i mówią wróciłem. ;) Swoiste zamknięcie Thorgala, może trochę mało subtelnie rozegrane. Wszystkie pionki znowu są na szachownicy, rodzina się połączyła, zyskała nowego ciekawego antagonistę, a kolejne partie rozegra bardzo dobry rysownik Frederic Vignaux. Grzegorz Rosiński kończy w dobrym stylu, ale niech ktoś ogarnięty trzyma teraz pieczę nad serią, a nie jego syn, bo mam wrażenie, że to on jest odpowiedzią na pytanie dlaczego w tak wielu momentach seria odeszła od założeń pierwowzoru Van Hamme'a i konkretnie wkurzała czytelników akcjami typu zawsze wierny Thorgal nagle puszcza się z pierwszą lepsza w namiocie, a silna księżniczka wikingów Aaricia chce popełnić samobójstwo. To uniwersum nadal ma potencjał, bo w końcu sam Thorgal twierdzi, że uwzięli się na niego bogowie, a więc przed nami jeszcze wiele przygód. Oby jak najciekawszych.

Moją ulubioną sceną z ostatniego Hobbita jest ta, podczas której Gandalf i Bilbo siedzą sobie po bitwie, wspominają dobre czasy i palą zioło. To znaczy jakieś ziele, policman nic im nie udowodni, oni stwierdzą, że to tytoń z południowej ćwiartki Shire. Ale wróćmy do tematu. To najgorszy film z serii, za dużo bitew, za dużo bluescreena, a za mało spokojnych momentów,...