„Idiota” nie jest lekturą łatwą, lekką i przyjemną. Jest gęstą od znaczeń, symboli, niedopowiedzeń i emocji i mam takie wrażenie, że aby ją zrozumieć to trzeba by było przeczytać ją co najmniej dwa razy. Wymaga naprawdę dużo cierpliwości, ale naprawdę warto.

Ta książka nie przeczołgała mnie emocjonalnie tak jak znakomita „Zbrodnia i kara”, ale szczerze mówiąc nie mogłem jej czytać za dużo na raz. W jakiś dziwny sposób wprowadzała mnie w ponury nastrój, emocje, które się w niej kłębiły były ciężkie, wprawiały w dziwnie duszny klimat, chwilami nad wyraz drażniący. Autor do tego stopnia jest przewrotny w tym co i jak pisze, że chwilami miałem wrażenie totalnego chaosu a jednocześnie poczucie, że jest to w jakiś sposób chaos kontrolowany.

To zaskakujące jak Dostojewski potrafi tworzyć postaci, które są niejednoznaczne, pełne sprzeczności. Nie można o nich powiedzieć, że są dobre, nie można też, że są złe. Jak w kalejdoskopie bohaterowie raz uwielbiają się by za chwilę nienawidzić, po czym znowu się kochać szczerze. Każe to zastanowić się czytelnikowi czy to słusznie tylko Myszkina bohaterowie uważają za osobę niespełna rozumu, tytułowego idiotę. W miarę czytania okazuje się, że chyba jednak nie tak do końca słusznie i podobny osąd można by wydać o prawie każdej z postaci. Każda kolejna interakcja, dialog, jakiekolwiek z pozoru błahe zdarzenie powoduje ogromną zmienność zachowań. W efekcie tego kompletnie można przestać rozumieć z kim tak naprawdę ma się do czynienia. Ja w każdym razie po pewnym czasie przestałem.

Trudna to, wymagająca i męcząca lektura, ale też wspaniała. Uważam, że każdy powinien ją przeczytać. Absolutnie po mistrzowsku opisana wewnętrzna walka człowieka, jego dobrej strony ze złą, olbrzymie kłębowisko uczuć i emocji, czasem zupełnie skrajnych, mnóstwo świetnie wykreowanych postaci, każda nie do końca określona i żadna z nich nie jest w żadnym stopniu przewidywalna.

A do tego wszystkiego piękny, przebogaty język autora. Czapki z głów przed Klasyką przez naprawdę duże „K”.

„Idiota” nie jest lekturą łatwą, lekką i przyjemną. Jest gęstą od znaczeń, symboli, niedopowiedzeń i emocji i mam takie wrażenie, że aby ją zrozumieć to trzeba by było przeczytać ją co najmniej dwa razy. Wymaga naprawdę dużo cierpliwości, ale naprawdę warto.

Ta książka nie przeczołgała mnie emocjonalnie tak jak znakomita „Zbrodnia i kara”, ale szczerze mówiąc nie mogłem...