Patrząc na "modę" na lata 20, trudno w to może uwierzyć, ale były czasy, w których historia polskiego filmu interesowała nieliczną garstkę pasjonatów. Stefania Beylin miała świadomość, że pokolenie aktorów, reżyserów i twórców filmów powoli odchodzi, a do ostatnich przedstawicieli "wymierającego gatunku" coraz trudniej dotrzeć: rozsiane po świecie gwiazdy polskiego ekranu nie zawsze po wojnie kontynuowały karierę filmową, nie zawsze chciały wracać do wspomnień z młodości.

Stefania Beylin dotarła oczywiście do aktorek (Maria Dulęba, Seweryna Broniszówna, Jadwiga Smosarska, Maria Gorczyńska, Mieczysława Ćwiklińska, Elżbieta Barszczewska) i aktorów (Antoni Fertner, Władysław Neubelt, Władysław Grabowski, Adolf Dymsza, Jerzy Pichelski) - co ciekawe, sami zainteresowani film wspominają na ogół źle, jako dodatek do naprawdę ważnej kariery teatralnej, pracę może i dobrze płatną, ale fizycznie bardzo ciężką, a do tego, cóż, mocno nieprofesjonalną.

Dlaczego polski przemysł filmowy wyglądał tak, a nie inaczej, opowiadają reżyserzy (Wiktor Biegański, Włodzimierz Ordyński, Leonard Bruczkowski), ale również inni artyści filmu: operator Jan Skarbek Malczewski, realizator Stefan Dękierowski, scenarzysta i autor słów piosenek Ludwik Starski, a nawet... scenarzysta Anatol Stern.

Wszystkie te wspomnienia, mniej lub bardziej obrobione, przetworzone i przepisane, można znaleźć w każdej popularnej książeczce o polskim kinie lat 20. - i prawdę mówiąc nie są one wybitnie ciekawe.

Ale książeczka Beylin ma coś, czego inne opracowania nie mają: wspomnienia ludzi, których historia filmu w zasadzie pomija. Są tu zatem statysta Henryk Rzętkowski oraz charakteryzatorka Kazimiera Narkiewicz-Opalińska, siostra Konrada Narkiewicza, również charakteryzatora, często pojawiającego się we wspomnieniach bohaterów tej książki. Jest tu także ciekawa historia grupy START, opowiadana przez jej twórców - Wandę Jakubowską, Tadeusza Kowalskiego i Jerzego Toeplitza.

Za tą pozycją nie warto uganiać się po antykwariatach, ale jeśli ktoś będzie miał szansę ją przeczytać - dla tych trzech ostatnich "bohaterów" naprawdę warto.

Patrząc na "modę" na lata 20, trudno w to może uwierzyć, ale były czasy, w których historia polskiego filmu interesowała nieliczną garstkę pasjonatów. Stefania Beylin miała świadomość, że pokolenie aktorów, reżyserów i twórców filmów powoli odchodzi, a do ostatnich przedstawicieli "wymierającego gatunku" coraz trudniej dotrzeć: rozsiane po świecie gwiazdy polskiego ekranu...