Jestem świeżo po przeczytaniu ponad 400-sto stronicowej powieści Moniki Oleksa pt."Tylko morze zapamięta" i wciąż zastanawiam się, w jaki sposób napisać recenzję by Was zaciekawiła. Zaciekawiła nie dlatego, bo książka okazała się niewypałem, tylko dlatego aby chociaż w 1/10 oddać to co czuję po lekturze tej wyjątkowej powieści.

"Dopiero gdy coś się w tym życiu załamywało, przychodziła spóźniona refleksja, że przecież od zawsze chodziło o coś więcej niż zmaganie się z codziennymi udrękami. W takich chwilach jak te spędzone w szpitalu człowiek tęsknił za smakami, zapachami i za świeżym powietrzem, pozbawionym zaduchu choroby. W takich chwilach człowiek doceniał życie, nawet te najprostsze, najuboższe. I bardzo się tego życia trzymał uświadamiając sobie, że zastępczego nie dostanie."*


"Tylko morze zapamięta" to powieść, która już samą okładką skłania nas do zgłębienia jej treści. Przepiękny widok morza skąpanego w zachodzącym słońcu, zachęca do otwarcia książki i poznania historii bohaterów. Bohaterów, którzy mają na swoich barkach bagaż życiowych doświadczeń.

"Tylko morze zapamięta" zawiera w sobie piękną i niezwykle pouczającą lekcję życia, choć chyba niekoniecznie takiego o jakim marzymy. Autorka przedstawia nam historię nasyconą miłością, tęsknotą, cierpieniem, śmiercią oraz zagadką, które powodują, że naprawdę trudno odłożyć powieść w trakcie czytania. Ja przeczytałam ją, można rzec jednym tchem.

„Nasze życie składa się z tysiąca niewiadomych. Dochodzisz do zakrętu i nie wiesz, co za nim zastaniesz. Czasami wydaje ci się, że droga, którą wybrałeś, jest tą najwłaściwszą, ale już po kilku krokach orientujesz się, że prowadzi cię donikąd. Za późno jest jednak na to, aby zawrócić.”**

"Tylko morze zapamięta" to opowieść o tym, jak niedomówienia mogą zniszczyć szansę bycia z ukochaną osobą. Niepotrzebne słowa , błędnie wyciągnięte wnioski, męska, urażona duma, samotność w małżeństwie, tęsknota za ukochaną osobą...to wszystko znajdziecie na kartach tej niezwykle życiowej książki.

Na początku wspomniałam o tym, że bardzo chciałam przeczytać najnowszą powieść Moniki Oleksa. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że przy piórze tej pisarki potrafię się wyciszyć i zrelaksować nawet wtedy, gdy tematyka jest trudna, smutna, przygnębiająca. Pięknymi sentencjami umiejętnie wplecionymi w tekst, pisarka wskazuje na to co w życiu najważniejsze, oczywiste, a jednak zapomniane przez wielu z nas. Książki Oleksy nie są z tych, które można przekartkować i odłożyć na półkę. Z całą pewnością też, Monika Oleksa nie jest pisarzem, koło którego można przejść obojętnie. Ja do tej pory, mimo znanego nazwiska pisarki, nie zawiodłam się na jej powieściach, tak jak to zdarzało się w przypadku innych pisarzy. Mało tego, w moim odczuciu każda kolejna książka jest jeszcze lepsza od poprzedniej. Dodatkowo chciałabym wspomnieć, że w przypadku powieści "Tylko morze zapamięta", ogromne wrażenie zrobiły na mnie, przepięknie opisane przez Oleksę nadmorskie klimaty. To właśnie one spowodowały, że czułam jak wraz z bohaterami spacerowałam po plaży i wdychałam nadmorską bryzę, a szum fal i śpiew mew, słyszę do tej pory.

https://ukatji.blogspot.com

Jestem świeżo po przeczytaniu ponad 400-sto stronicowej powieści Moniki Oleksa pt."Tylko morze zapamięta" i wciąż zastanawiam się, w jaki sposób napisać recenzję by Was zaciekawiła. Zaciekawiła nie dlatego, bo książka okazała się niewypałem, tylko dlatego aby chociaż w 1/10 oddać to co czuję po lekturze tej wyjątkowej powieści.

"Dopiero gdy coś się w tym życiu załamywało,...