W odruchu rozpusty czytelniczej sprawiłam sobie 'Żniwa zła", przełamując tym samym swą zwykłą praktykę polegającą na zapoznawaniu się z nowościami wydawniczymi długo po ich pojawieniu się na rynku. Była to dość ryzykowna zagrywka, bowiem romans Rowling z literaturą sensacyjną (czy raczej kryminałem - bowiem sensacji człowiek może się nabawić jedynie żołądkowych - z powodu wszechogarniającej irytacji) jak do tej pory nie napawał mnie entuzjazmem ani w żaden sposób nie porwał. I tym razem impas także nie został przełamany, co potęguje mą frustrację.

Po raz kolejny zabrakło mi tego, co znamionuję wartościową książkę w tym gatunku: dobrego zawiązania akcji i należycie poprowadzonej intrygi. Owszem, są jej zalążki, jednakże bezpardonowo zaprzepaszczone i zatracone w gąszczu wątków pobocznych.. Autor(ka) za punkt honoru postawiła sobie przekształcenie czegoś, co w zamierzeniu miało być serią detektywistyczną w twór o potencjale opery mydlanej - takiego nagromadzenia dramatów już dawno nie doznałam. Czego tu nie ma: i retrospekcje, i traumy z przeszłości bohaterów, nie mogło zabraknąć zawirowań w życiu prywatnym, bolączek w sferze zawodowej. Pominę problematykę dysfunkcji potencjalnych sprawców, coby nikomu nie odebrać tej namiastki suspensu, którą nam zaserwowała końcówka. Końcówka irytująca z tego powodu, iż autor(ka) po raz kolejny odmówiła czytelnikowi prawa dochodzenia do prawdy poprzez obserwację procesu myślowego - zamiast tego tenże znowu musi się borykać z koniecznością przekopywania się przez opisy działań śledczych, z których absolutnie nic nie wynika (a które za to są schematyczne i do bólu powtarzalne). A na kilkudziesięciu ostatnich stronach pełen podziwu obserwować przenikliwość i geniusz detektywa, który ujawnił się w postaci..."olśnienia" (dokładnie tak to zostało ujęte).

Nieporywająca intryga miała zostać nieudolnie zamaskowana natłokiem niewiele wnoszących opisów. Rowling nie zachowała balansu i nie wyważyła odpowiednio wątków, co nie jest jedynym grzeszkiem na jej koncie. Szkoda, bo ta historia mogłaby się obronić - może oceniłabym ją lepiej, gdyby oszczędzono mi pisaniny kluczącej wokół głównego tematu - bez żadnej szkody dla fabuły książkę można byłoby skrócić o te 150 stron. A i nerwów by człowiek sobie nieco oszczędził.

W odruchu rozpusty czytelniczej sprawiłam sobie 'Żniwa zła", przełamując tym samym swą zwykłą praktykę polegającą na zapoznawaniu się z nowościami wydawniczymi długo po ich pojawieniu się na rynku. Była to dość ryzykowna zagrywka, bowiem romans Rowling z literaturą sensacyjną (czy raczej kryminałem - bowiem sensacji człowiek może się nabawić jedynie żołądkowych - z powodu...