W książce zawarte zostały wszystkie najważniejsze informacje dotyczące omawianego tematu. Zawartość można traktować jako kompendium wiedzy o neomarksizmie - w skondensowanej formie. Widać, że autor sięgał bezpośrednio do źródeł, bowiem w książce znajdziemy dużo cennych passusów z pism twórców Szkoły frankfurckiej, które, par excellence, oddają zbrodniczość tej ideologii. Omówione zostały (dość trudno dostępne) najważniejsze „dzieła” m. in. M. Horkheimera, T. L. W. Adorno, H. Marcuse.

Przyrównując ją do Historii antykultury K. Karonia (nie uwzględniając dwóch pierwszych części jego książki czyli Pojęć podstawowych i Erraty do historii kultury), to D. Rozwadowski o niebo lepiej, dokładniej, bez istotnych opuszczeń, przedstawił problem. Np. u Karonia mamy raptem siedem zdań wyciągniętych ze słynnego Manifestu z Ventotene, natomiast u Rozwadowskiego są już obszerniejsze fragmenty, które dopiero w rozszerzeniu potrafią pobudzić wyobraźnię i zmrozić krew w żyłach. Trzeba jednak dodać, że KK poświęcił na to tylko ok. 200 stron, co musiało się negatywnie odbić na całości.

Wg mnie publikacja DR wydaje się bardziej przystępna od nieco chaotycznej i rozwlekłej KK, ale obie warto znać.

W książce zawarte zostały wszystkie najważniejsze informacje dotyczące omawianego tematu. Zawartość można traktować jako kompendium wiedzy o neomarksizmie - w skondensowanej formie. Widać, że autor sięgał bezpośrednio do źródeł, bowiem w książce znajdziemy dużo cennych passusów z pism twórców Szkoły frankfurckiej, które, par excellence, oddają zbrodniczość tej ideologii....