Poezję lubię i czytuję dość często, lecz doprawdy trudno mi nazywać się jej znawcą. Wiersze Leopolda Staffa zachwycają mnie nieodmiennie od lat. Czuję ich rytm, ich melodyjność. Dzięki nim tęsknię za "rajem lat dziecinnych", kiedy wszystko było tak bezpośrednie i tak bliskie. Staff ma rzadki dar budzenia w nas tęsknoty za spokojem, który daje poczucie bycia częścią świata przyrody.To wiersze, które uczą nas pragnąć tego, co zwykle wygasa z wiekiem, a więc za nierozróżnialnością naszego ducha od spraw natury, od nieuświadomionego poczucia więzi, czy nawet jedności z lasem, rzeką czy wiejskim krajobrazem, a że brzmi to naiwnie? Cóż z tego, skoro tak jest właśnie i ja tak mniej więcej poezję Staffa rozumiem. To że tracimy poczucie jedności z naturą, że nie wzrusza nas już prawdziwe, naturalne piękno, to rezultat życia w gonitwie, zatracania się w pracy zawodowej i marnotrawienia czasu wolnego na pseudo rozrywki z internetu. Ta poezja jest z innej epoki, tak jak z innej epoki są jej czytelnicy. Sądzę, że dziś potrzebna jest nam bardziej niż kiedykolwiek.

Poezję lubię i czytuję dość często, lecz doprawdy trudno mi nazywać się jej znawcą. Wiersze Leopolda Staffa zachwycają mnie nieodmiennie od lat. Czuję ich rytm, ich melodyjność. Dzięki nim tęsknię za "rajem lat dziecinnych", kiedy wszystko było tak bezpośrednie i tak bliskie. Staff ma rzadki dar budzenia w nas tęsknoty za spokojem, który daje poczucie bycia częścią świata...