Wnikliwa i szczera opowieść o parze pogrążonej w kryzysie? Brzmi nieco banalnie, ale czy każda książka odpowie nam na pytanie, czy albo kiedy przestać walczyć o miłość? Czy będzie to idealna recepta na równie idealny związek nie zawsze doskonałych ludzi? Czy Colleen Hoover spełni wszystkie obietnice?

Zdrada ma różne oblicza: od gniewu przez chłód po płynące w samotności łzy. Dobrze o tym wiedzą Quinn i Graham, którzy poznają się pod drzwiami mieszkania, gdzie kochają się ich dotychczasowi partnerzy. To pierwszy raz, gdy tych dwoje bohaterów spotyka się i musi podjąć decyzję, jak będą wyglądały kolejne godziny – czy wybaczą partnerom zdradę, czy może odpłacą im się tym samym, a może każde z nich pójdzie w swoją stronę? Los chce, aby drogi tych dwojga skrzyżowały się ponownie, a oni nie wyobrażają już sobie, by miały się znowu rozejść. Jednak czy samo przekonanie o przeznaczeniu i namiętna miłość zdołają pokonać problemy, z jakimi będą musieli się zmierzyć?

Nowa książka Colleen Hoover z pewnością przypadnie do gustu romantykom. Autorka stworzyła postać czułego, troskliwego i romantycznego mężczyzny, w którym niejedna kobieta mogłaby się zakochać. Pięknie, choć niekiedy pompatycznie, o uczuciu potrafi mówić niewielu mężczyzn. Która z kobiet nie chciałaby usłyszeć tak cudownego wyznania chociaż raz?

Nastrój romantyzmu i szczęścia we wspomnieniach z przeszłości przeplata się z tymi mniej radosnymi chwilami z obecnego życia bohaterów. Dzięki pewnym zabiegom kompozycyjnym autorka buduje napięcie. Kiedy chcemy już wiedzieć, co dalej stanie się z wiszącym na włosku związkiem bohaterów, przenosimy się w czasie do chwil szczęścia z początków znajomości, gdy żadne problemy nie kładły się cieniem na ich relacji. Jednocześnie autorka już na samym początku wprowadza element niedopowiedzenia i skrywanej tajemnicy, który przywołuje ponownie na końcu, odkrywając przed czytelnikiem sekret.

Mocną stroną tej książki jest uczynienie wątkiem głównym ważnego tematu, który otoczony jest tabu – bezpłodności. Wiele par musi się z nią mierzyć, a każde pytanie w rodzaju: „Kiedy zdecydujecie się na dziecko?” może być jak szpila wbita w serce. Niestety, tutaj pozytywy się kończą. Colleen Hoover uczyniła swą główną bohaterkę dość płytką osobą, która nie liczy się z uczuciami męża, koncentrując się wyłącznie na sobie, swoim pragnieniu i niepowodzeniach. Autorka zapomniała również o uczuciach Grahama, a jeśli już je przywoływała, to silnie naznaczone kobiecym spojrzeniem. Moje rozczarowanie wywołało zanegowanie i zmarginalizowanie roli terapii dla par – została wspomniana w jednym zdaniu, które może zniechęcać do podjęcia takiej próby poradzenia sobie z problemem.

Realiści również mogą poczuć się rozczarowani, gdyż książka obfituje w wiele absurdalnych sytuacji, które wzbudzają raczej politowanie nad zachowaniem bohaterów niż śmiech z pseudowątku humorystycznego.

Nie sposób pominąć tu fizycznego wymiaru miłości. Nie jest go łatwo przedstawić, by nie był przesadzony, a zarazem oddać to, co zachodzi między bohaterami. O ile autorka znalazła złoty środek w opisie, o tyle przesadziła z liczbą poświęconych mu stron, co w efekcie można uznać za zapychanie książki byle jaką treścią.

Czy ostatecznie jednak dostaniemy obiecaną receptę na idealny związek i zażegnanie kryzysu? Oczywiście, ale i w tym względzie można poczuć niedosyt. Hoover podaje receptę i niczym po wypowiedzeniu magicznego zaklęcia zachowanie bohaterów – jak można się spodziewać – zmienia się… natychmiastowo. Trochę trudno uwierzyć w to, że zmiany mogą nastąpić tak szybko, szczególnie po tylu trudnych chwilach i latach zaniedbań oraz problemów z komunikacją.

W ostatecznym rozrachunku powieść „Wszystkie nasze obietnice” nie wypada najgorzej. Ale i nie jest must read. Jest to przyjemne czytadło, które można zabrać do pociągu, a po kilkugodzinnej podróży zapomnieć o nim i wrócić do codzienności. Colleen Hoover jest niestety nierówną autorką – jedne jej książki są lepsze, inne gorsze. Raz się ją uwielbia, raz nieco mniej. Tym razem wyszedł jej przeciętniaczek.

Aleksandra Wróblewska