Czyta się łatwo, bo 243 strony podzielono na 55 krótkich rozdzialików. Można więc, tak jak lubię, skakać. Nie czytając po kolei. Czy lekko? Nie koniecznie, bo przecież już w tytule zawarto, że autorka chce nam opowiedzieć o tym, o czym Indiach nie chcemy wiedzieć. Już same tytuły rozdzialików to sugerują:
- W Indiach udają nie pacjenci ale lekarze (O tym, że można trafić na lekarzy z kupionym dyplomem)
- W Indiach tysiące chłopów decydują się na samobójstwo
- W Indiach niedotykalni są dotykalni i niechronieni
Każdy rozdział kończy się podsumowaniem zatytułowanym Harte Fakten (twarde fakty),a w nich często budząca grozę statystyka. Np 11-20 milionów dzieci ulicy w wieku od 7 do 12 lat. Dzieci bez dzieciństwa. Chore, głodne. Żyją z tego, co inni wyrzucą.
W książce można znaleźć:
- egzekwowane przez strażników zakaz wstępu do domów handlowych tych, którzy nie wyglądają na klientów
- Indian standard Time odbierany przez nas jako lekceważenie czasu przez Indusów - spokój wynikający z poczucia, czym jest kilka godzin spóźnienia wobec pokoleń ponownych narodzin ("Was sind schon ein paar Stunden Verspaetung gemessen an den unzaehligen Wiedergeburten, die ein Hindu zu durchlaufen hat")
- naksalici, ludzie lasu prowadzący z policją partyzancką walkę, przeważnie adiwasi działający pod wpływem partii komunistycznej (w ich szeregach 40% kobiet),12 tysięcy przeciw 100 tysiącom z policji w obronie swojej ziemi, swoich lasów, pod którymi ukryte są największe bogactwa mineralne Indii
- postać obecnego premiera Indii Narendry Modiego; sukces rządzonego nim stanu Gudźarat obiecuje Indiom postęp bez westernizacji, Clean India! Made in India, Digital India, 100 Smart Cities, jednocześnie wprowadzając rządy skrajnie prohinduskiej partii BJP, ogranicza prawa mniejszości religijnych; na Modim - cień pogromu tysięcy muzułmanów w 2002 roku w Gudźaracie.
- naiwność wiary, że oświecenie można uzyskać szybko i za pieniądze
- przekonanie, że tysiące szczurów ze świątyni Karni Mata z Radżastanu uosabiają dusze umarłych
Nie zgadzałam się z Reisetipps np z odradzaniem w autobusach miejsc przy oknie, z którego w zachwycie wypatrywałam widoku ludzi. Podobnie nie pasowały mi ostrzeżenia przed sleeperami z racji przeludnienia w otwartych wagonach. W Indiach najbardziej ciekawią mnie ludzie. Również na dworcach. Nawet jeśli częściej bywam obserwatorem niż rozmówcą.
W ostatnim rozdziale zatytułowanym "Niemals Indien oder doch?" (Nigdy więcej do Indii, czy może jednak tak?)- nieprawdziwa informacja o tym, że tak jak my nie rozumiemy hinduskiego politeizmu, tak hindus nie rozumie monoteizmu. Według mnie hindusi znają monoteizm już od dawna. Dziś też śiwaici są wyznawcami Śiwy, wisznuici Wisznu. Nawet jeśli rzeczywiście nieraz w Indiach przejedziemy się rykszą ozdobioną krwawą boginią Kali, słoniogłowym Ganeśą i Jezusem.

CYTATY:
- "Podróżny w Indiach doświadcza skrajności, rozpięty między fascynacją a przekonaniem "nigdy więcej do Indii". Często tym co nas odstrasza jest indyjski chaos. Ale właśnie on jest źródłem twórczości, barwności i różnorodności. I pozostawia po sobie wrażenie, że nigdy nie zrozumiemy tego kraju. Czasem działa on na nas jak magiczna iluzja, kraj poza czasem i przestrzenią. Za chwilę konfrontuje nas z twardą rzeczywistością, w której panuje ogromną bieda".
- "Raum,denke ich mir, ist fuer reiche Laender. Wo Armut herrscht, ist es eng und laut".

Czyta się łatwo, bo 243 strony podzielono na 55 krótkich rozdzialików. Można więc, tak jak lubię, skakać. Nie czytając po kolei. Czy lekko? Nie koniecznie, bo przecież już w tytule zawarto, że autorka chce nam opowiedzieć o tym, o czym Indiach nie chcemy wiedzieć. Już same tytuły rozdzialików to sugerują:
- W Indiach udają nie pacjenci ale lekarze (O tym, że można trafić...