Są takie książki, po lekturze których jeszcze przez jakiś czas nachodzą człowieka różne przemyślenia. Weźmy taka postapokalipsę – gatunek stosunkowo niedawno się wykrystalizował i obecnie cieszy się wielka popularnością. Fani zajmujący miejsce w tej dość hermetycznej niszy zorientowali się, że nagle ich szeregi rosną i że są bombardowani filmami, ksiazkami, grami i imprezami spod znaku atomowego grzyba i zombiaka. Tylko czy to dobrze?


Pieśń o Warszawie zrobiła na mnie ogromne wrażenie już na etapie tworzenia. Przede wszystkim nie została napisana przez osobę przypadkową, niezorientowaną albo nieznaną. Dominika Tarczoń już od lat zajmuje się promocją oraz recenzowaniem książek postapokaliptycznych. Na jej blogu można znaleźć wiele krytycznych uwag pod adresem niektórych tytułów. Jeżeli niektórych to obruszyło i zaatakowali klasycznym “jak jesteś taka mądra, to sama coś napisz”, właśnie trafia się okazja sprawdzić, co też Nerd Kobieta stworzyła. Głęboko wierzę w regułę, która mówi, iż większość pisarzy tworzy książki, które sami chcieliby czytać.


W chwili obecnej mam dość klonów Metra, Mad Maxa oraz Falloutów. Ze świeczką szukać nowatorskich rozwiązań, które nie serwują nam znanych kliszy (wspomnę tu chociaż "Czarownicę znad Kałuży"). Nawet utalentowani twórcy mogą odgrzać ten sam kotlet tylko kilka razy. Jeżeli powiem Wam, że historia Oskara zaczyna się w warszawskim metrze, długo po apokalipsie, zapewne cześć z Was przewróci oczami i jednym tchem wymieni książki publikowane w ciągu ostatniej dekady, które z Pieśnią o Warszawie maja ten wspólny mianownik.


Tylko że to dopiero początek naprawdę ciekawej przygody młodego chłopaka. Zbyt wiele historii postapokaliptycznych to w sumie “akcje w ruinach”. Walka o przetrwanie, przeszukiwanie zgliszcz w poszukiwaniu jedzenia czy schronienia, walka z innymi ocalałymi czy zdziczałymi zwierzętami – to pasuje również to sytuacji aktywnego konfliktu zbrojnego, zbombardowanego miasta. To, o czym autorzy często zapominają to zmiana mentalności, która powinna być wyraźnie zarysowana. Jeżeli rodzisz się kilkanaście lub kilkadziesiąt lat po apokalipsie, w świecie który jest w sumie śmietnikiem, średnia życia jest krótka i nie ma czegoś takiego jak edukacja, twoje potrzeby oraz percepcja są diametralnie inne niż człowieka współczesnego. Autorka o tym nie zapomniała – dlatego też, według dzisiejszych standardów, Oskarowi zdarza się zachować tak jak osoba w jego wieku, czasem doroślej, a czasem jak dziecko. Zarysowanie tych różnic, w połączeniu z opisem świata (na powierzchni!) i kilkoma ciekawymi postaciami (Finka rządzi!), które poza Oskarem wysuwają się na pierwszy plan, to był właśnie przepis na sukces Dominiki Tarczoń.


Chłopak nie wyrusza na swoja krucjatę sam, po drodze przyjdzie mu zwiedzić nowe rejony, poznać inne osoby i zweryfikować swoja, dość skromna przecież, wiedze o świecie. W sumie zaryzykowałbym stwierdzenie, że dość spory ciężar spada na ramiona Oskara, ale to przecież postapokalipsa, a nie rurki z kremem. Wraz z kolejnymi rozdziałami czytelnik nie tylko śledzi rozwój akcji, ale i poznaje przeszłość chłopaka. Życie w metrze nie jest usłane rożami, ale daje jakieś poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa. Zatem motywy osoby, która postanawia je opuścić, muszą być konkretne. Autorka zadbała o to, żeby to wszystko "miało ręce i nogi". Poza elementami przygodowo-poznawczymi w książce znajdziecie także kilka intryg. Nawet ja – przedpremierowy recenzent i “beta-czytacz” - nie wiem, jak rozwiną się wszystkie wątki w sadze.



Podsumowując – POW nie jest klonem metro czy też sagi Bartka Biedrzyckiego. Jest oddzielnym uniwersum, któremu zdecydowanie warto dać szanse. Ostatecznie o tym, jakie książki czytamy decydujemy my, wspierając piszących. Pieśń o Warszawie nie wyczerpuje jeszcze tematu, zatem mam szczera nadzieje, że wkrótce Dominika Tarczoń zaatakuje ponownie. W oczekiwaniu na premierę POW proponuje Wam zapoznać się z opowiadaniem “Filtr”.

Są takie książki, po lekturze których jeszcze przez jakiś czas nachodzą człowieka różne przemyślenia. Weźmy taka postapokalipsę – gatunek stosunkowo niedawno się wykrystalizował i obecnie cieszy się wielka popularnością. Fani zajmujący miejsce w tej dość hermetycznej niszy zorientowali się, że nagle ich szeregi rosną i że są bombardowani filmami, ksiazkami, grami i...