Niespodziewanie na moją półkę wpadła młodzieżówka, której lekturę potraktowałam jako niezobowiązujący przerywnik. Od razu przyznam, że skusiła mnie okładka, pewnie podobnie jak w przypadku sporej części czytelników sięgających po tę powieść. Ale na pewno nie kupiłabym Tuszu, gdyby fabuła wydawała mi się zbyt powtarzalna, co często ma miejsce w młodzieżówkach.
Pomysł na historię Alice Broadway miała bardzo oryginalny i przyznać muszę, że w trakcie czytania aura wyjątkowości nie wyparowała. Co prawda nie jest to powieść idealna, ale na sto procent zyskuje w moich oczach właśnie motywem tatuowania, w którym odnajduję w pewnym sensie metaforę piętnowania. W świecie stworzonym przez autorkę wszystkie czyny widać gołym okiem, bo są wytatuowane. Ta powieść ma pewne znamiona dystopii, ale bardzo specyficznej. Równocześnie autorka pisze wyjątkowo prosto, niewiele komplikuje, dodaje mało szczegółów.
Główna bohaterka to jeszcze jedna szara myszka z zastępu nudnych nastoletnich bohaterek, które wszyscy z powieści młodzieżowych znamy. Znacznie bardziej do gustu przypadła mi przyjaciółka Leory - Verity.
Jestem ciekawa dalszego ciągu losów Leory, która w nieco buntowniczy i infantylny sposób zrównała się ze swoimi problemami i kwestią tatuaży swego ojca, ponadto liczę na to, że w kontynuacji autorka jeszcze bardziej świat rozwinie.

Niespodziewanie na moją półkę wpadła młodzieżówka, której lekturę potraktowałam jako niezobowiązujący przerywnik. Od razu przyznam, że skusiła mnie okładka, pewnie podobnie jak w przypadku sporej części czytelników sięgających po tę powieść. Ale na pewno nie kupiłabym Tuszu, gdyby fabuła wydawała mi się zbyt powtarzalna, co często ma miejsce w młodzieżówkach.
Pomysł na...