Poszukiwałem pewności i logicznego wytłumaczenia wszystkiego co mnie otacza. Jednak nie powinno nikogo dziwić, że tego nie odnalazłem. Przecież filozofia jest nauką, podczas której studiowania nie można uzyskać jednoznacznych odpowiedzi nawet na proste pytania. Badając naturę rzeczywistości, prowokuje do myślenia. Wręcz arogancko rozwiewa złudzenia. Tworzy przestrzeń do samodzielnego myślenia i stawia rozum w opozycji do emocji. Chociaż bardzo cenię emocjonalność to wiem, że w tym wypadku liczą się eksperymenty myślowe a nie uczucia. Tak więc z wielką przyjemnością chłonąłem paradoksy i śledziłem zależności pomiędzy pozorem a rzeczywistością. Głowiłem się nad systemem imperatywów kategorycznych i problemem zła. Robiłem wszystko, żeby móc sobie kiedyś udowodnić posiadanie żywego umysłu. Bo tylko takie umysły są w stanie sprostać trudnym wyzwaniom, jakie ze sobą niesie poznawanie filozofii.

Nigel Warburton jest zdania, że lepiej jeżeli poglądy będą obrazoburcze, niż miałoby ich wcale nie być. Popieram jego spojrzenie na cel, któremu przyświecało napisanie "Krótkiej historii filozofii". Zdaję sobie sprawę z tego, że kwintesencją filozofowania jest sceptycyzm a dogmatyzm powinien być w tym przypadku odrzucony w kąt. Aby ludzki umysł zasługiwał na miano otwartego, nie może uznawać żadnych granic. Myślenie nie musi być nudne ale z pewnością może być trudne. Zaletą tej książki jest udowadnianie, jak wielką rolę zajmuje rozum w odkrywaniu prawdziwej natury rzeczywistości.

Popularyzowanie trudnej dziedziny nauki, rzadko kiedy może być tak przyjemne jak w tym wypadku. Warburton nie przedstawia suchych faktów z historii zachodniej myśli filozoficznej ale z charyzmą i humorem popiera je wieloma przykładami. Zachęca do skoku w świat filozofii, przekonuje że ta odwaga nie boli a skutecznie prowadzi do walki z pozorami. W bardzo przyjazny sposób ukazuje jaka jest prawdziwa postać rzeczy. Zgrabnie przeskakując w kolejnych rozdziałach pomiędzy sylwetkami mistrzów filozofii, dyscyplinuje do zastanawiania się nad tym, czym na co dzień zupełnie nie zawracamy sobie głowy.

Za jednym z filozofów Warburton zadaje pytanie, czy filozofia powinna zmieniać sposób w jaki żyjemy? Może jednak powinna się skupić na sposobie opisywania przez nas świata, tak jak dotychczas tym się zajmowała? Współczesne prądy filozoficzne coraz chętniej sięgają do prób przywracania poczucia bezpieczeństwa wśród odbiorców swoich twierdzeń. Nie wystarcza im już przedstawianie "felicific calculus". Wolą tę znaną metodę mierzenia szczęścia zaprzęgać w wir pracy ulepszającej świat. Jednak to nowe podejście nie oznacza zupełnie odejścia od praktyk starych myślicieli. Ponieważ podstawowym zadaniem i tak będzie zadawanie pytań. Czy będziemy energicznie dążyć do osiągnięcia szczęścia, czy też jedynie je poznawać jako stan umysłu, to i tak nie unikniemy naturalnych skłonności człowieka do tworzenia idei. A tam gdzie powstają idee, tam kłębi się mnóstwo wątpliwości.

Poszukiwałem pewności i logicznego wytłumaczenia wszystkiego co mnie otacza. Jednak nie powinno nikogo dziwić, że tego nie odnalazłem. Przecież filozofia jest nauką, podczas której studiowania nie można uzyskać jednoznacznych odpowiedzi nawet na proste pytania. Badając naturę rzeczywistości, prowokuje do myślenia. Wręcz arogancko rozwiewa złudzenia. Tworzy przestrzeń do...