Nie kwestionuję talentu Roberta Macfarlane`a, jednak polskim czytelnikom poleciłabym raczej Adama Robińskiego.

Podstawowa i zasadnicza różnica polega na tym, że Robiński szwenda się po krajobrazach polskich. To rodzime przestrzenie, znana przyroda, bliska historia. Robert Macfarlane wędruje natomiast przez południowo – wschodnią Anglię, północno – zachodnią Szkocję, Hiszpanię, prowincję Syczuan i Palestynę. Mistrzami Robińskiego są Xavier de Maistre, Werner Herzog, Lechosław Herz i Mieczysław Orłowicz, duchowym przewodnikiem Macfarlane`a jest kompletnie mi nieznany dwudziestowieczny poeta Edward Thomas. Nie mój krąg kulturowy, nie moja bajka. I ja tego nie czuję. Męczę się więc straszliwie, przysypiam, ale wytrwale czytam, bo kto wie, czy następna strona nie zaskoczy mnie kolejnym smakowitym opisem, których przecież w „Szlakach” nie brakuje. Trzeba więc brnąć przez obszerne erudycyjne fragmenty, które mojej wiedzy o świecie raczej nie poszerzają, bo najzwyczajniej brak mi podstaw, na których mogłabym te informacje zakotwiczyć. Czytam więc nieco po piracku, w nagłych doskokach i gwałtownych odskokach, krążąc wokół książki pod poniżającą flagą własnej ignorancji i polując na zrozumiałe dla mnie fragmenty, które natychmiast porywam jako swój łup, bo zaiste doskonałe są i piękne.
(...)
Szlaki, które opisuje Macfarlane, to dawne ścieżki, wydeptane przez ludzi, łączące miejsca i umożliwiające swobodne przemieszczanie się, dzięki czemu także i dziś „tworzą labirynt wolności, wąską sieć wspólnej ziemi, która nadal przecina nasz brutalnie sprywatyzowany świat drutów kolczastych i bram, kamer monitoringu i zakazów wejścia”.
(...)
Robert Macfarlane przemierza więc dawne szlaki, morskie i lądowe, zdobywając wiedzę: o miejscach, naturze, ludziach, wydarzeniach, ale przede wszystkim o sobie samym. Z uważnością piechura obserwuje otaczającą go przyrodę: każdy kamyk, muszlę, roślinę, każdy ślad stóp. Swoje odczucia i spostrzeżenia przedstawia tak obrazowo, że za każdym razem przenosimy się z wygodnej kanapy do opisywanego miejsca – i najczęściej nie mamy mu tego za złe.
(...)
Tym, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z „literaturą wędrowniczą”, poleciłabym raczej „Hajstry” Adama Robińskiego – barwny opis polskiej przyrody i rodzimych krajobrazów. Będzie to wspaniały wstęp do „Szlaków” Roberta Macfarlane`a, tym bardziej, że sposób, w jaki akademik z Cambridge opisuje brytyjski krajobraz, stanowił dla Robińskiego wielką inspirację.

Fragmenty recenzji opublikowanej na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2018/12/01/o-krajobrazach-i-ludzkim-sercu/

Nie kwestionuję talentu Roberta Macfarlane`a, jednak polskim czytelnikom poleciłabym raczej Adama Robińskiego.

Podstawowa i zasadnicza różnica polega na tym, że Robiński szwenda się po krajobrazach polskich. To rodzime przestrzenie, znana przyroda, bliska historia. Robert Macfarlane wędruje natomiast przez południowo – wschodnią Anglię, północno – zachodnią Szkocję,...