Z bohaterami wspomnień Jamesa Herriota spotkałam się, mając 13-14 lat. Oglądałam wówczas z wielką pasją serial telewizyjny będący ekranizacją książek. Nikt nie był w stanie oderwać mnie od telewizora, gdyż marzyłam wtedy o pracy weterynarza. Słodki mit lekarza od miłych i puszystych zwierzątek prysł całkowicie, gdy w jednym z odcinków ręka bohatera utknęła na dobre we wnętrzu krowy podczas porodu. Momentalnie odechciało mi się bycia weterynarzem:).

Historia ta przypomniała mi się już na pierwszych stronach książki "Jeśli tylko potrafiłyby mówić", gdzie autor bardzo plastycznie i z poczuciem humoru opisuje tę właśnie przygodę ze skomplikowanym porodem odbieranym w dodatku w prymitywnych warunkach.

Każdy rozdział wspomnień to osobna historyjka, obfitująca w zabawne postacie i sytuacje. Mamy tu zatem zacofanych i zabobonnych farmerów z angielskiej wsi końca lat 30. minionego wieku, pełnego wigoru, ale również apodyktycznego i zmiennego pryncypała oraz jego pechowego młodszego brata. Do tego dochodzą narowiste konie, kopiące bez litości byki i krowy, podstępne świnie, wśród których najbardziej daje się we znaki agresywna maciora bardziej przypominająca demona niż zwierzę. Są również całkiem przyjazne psy szefa i mały, spasiony pekińczyk, którego właścicielka traktuje jak człowieka, pisząc w jego imieniu listy i organizując na jego cześć wystawne przyjęcia.

W taki oto zwariowany świat trafia po studiach autor - młody weterynarz, który odkrywa w bolesnych okolicznościach, że teoria i praktyka rzadko chadzają w parze. Mieszkańcy są nieufni wobec nowicjusza i musi minąć sporo czasu, zanim James zdobędzie ich szacunek i zaufanie oraz zrozumie, że jego praca nigdy nie przyniesie mu kokosów, ale jednocześnie nigdy nie pozwoli mu się nudzić.

W książce ujęło mnie poczucie humoru autora, który w umiejętny, dowcipny sposób opisuje swoich znajomych i zawodowe przygody. Ten lekki charakter wspomnień udaje się Herriotowi połączyć z głęboko humanitarnym przesłaniem, w myśl którego każde stworzenie - duże i małe - zasługuje na szacunek, dobro i czułą opiekę.

Polecam nie tylko miłośnikom zwierząt - to lekka, ale nie banalna lektura.

Z bohaterami wspomnień Jamesa Herriota spotkałam się, mając 13-14 lat. Oglądałam wówczas z wielką pasją serial telewizyjny będący ekranizacją książek. Nikt nie był w stanie oderwać mnie od telewizora, gdyż marzyłam wtedy o pracy weterynarza. Słodki mit lekarza od miłych i puszystych zwierzątek prysł całkowicie, gdy w jednym z odcinków ręka bohatera utknęła na dobre we...