Zacznę od tego, że autorka miała świetny pomysł. Nieczęsto spotykałam się z taką fabułą, a prowadzenie narracji z perspektywy chłopaka uwięzionego w swoim ciele i do tego jeszcze przykutego do łóżka w jednym pomieszczeniu, to nie lada wyzwanie. Jak to zrobić, żeby nie zanudzić czytelnika na śmierć? Autorka po części zna na to pytanie odpowiedź. Mówię „po części”, bo niestety w książce zdarzają się momenty, kiedy historia po prostu najzwyczajniej w świecie się dłuży i wlecze niemiłosiernie. Najgorszym elementem dla mnie jest fascynacja głównego bohatera wspinaczką. Ten sport stanowi duży element powieści, w mojej opinii za duży. Stanowczo zbyt wiele opisów przewija się przez te 336 stron. Niemniej rozumiem, że o akcję chwilami mogło być po prostu ciężko.

Momenty zwątpienia miałam niestety głównie w pierwszej części książki. W dużej mierze oczekiwałam, że sam dramat głównego bohatera przyciągnie mnie bardzo mocno. Alex jednak bardzo dobrze sobie radził w tym swoim stanie i trudno mi było wczuć się w jego sytuację. Był po prostu zbyt spokojny. Za mało było w nim frustracji. Za mało przerażenia. Wiem, że wydarzenia w książce dzieją się już jakiś czas po wypadku, jednak nie wyobrażam sobie aż takiego spokoju. Mam wrażenie, że autorka nie była w stanie do końca popłynąć.

Żeby jednak nie wyszło na to, że mam same uwagi. Tak wcale nie jest. Mniej więcej w 1/3 powieść się rozkręca. Przestoje zdarzają się już wtedy bardzo rzadko, a atmosfera się zagęszcza. Pojawia się wątek kryminalny, który – powiem szczerze – pochłonął mnie do tego stopnia, że końcówkę łyknęłam na raz. A to chyba o czymś świadczy.

Takiego rozwiązania przewodniej zagadki, czyli jak doszło do wypadku Alexa, kompletnie się nie spodziewałam. W sumie sama nie wiem, dlaczego. Ostatnie strony to już w ogóle emocjonalny kocioł, w którym autorka w końcu pokazała, że potrafi poruszyć czytelnika. Nie zdradzę Wam oczywiście zakończenia, bo ja do końca nie byłam pewna, jak cała historia się potoczy.

Wiedzcie jednak, że przy tej książce będą momenty, kiedy uśmiech nie zejdzie Wam z twarzy, ale może przytrafić się też łezka płynąca po policzku.

Zacznę od tego, że autorka miała świetny pomysł. Nieczęsto spotykałam się z taką fabułą, a prowadzenie narracji z perspektywy chłopaka uwięzionego w swoim ciele i do tego jeszcze przykutego do łóżka w jednym pomieszczeniu, to nie lada wyzwanie. Jak to zrobić, żeby nie zanudzić czytelnika na śmierć? Autorka po części zna na to pytanie odpowiedź. Mówię „po części”, bo...