„Dopóki tego nie usłyszę, nie stanie się prawdą”.

Wystarczyła chwila nieuwagi, by stało się nieszczęście. Charlotte, przyjaciółka Harriet mogłaby przysiąc, że tylko na chwilę spuściła z oka córkę Harriet. Po dziewczynce ślad zaginął.
Nikt nic nie widział, pomimo tego, iż stało się to na festynie, wśród wielu ludzi i znajomych.
Nikt nic nie słyszał, pomimo iż Alice bawiła się z innymi dziećmi.
Wszczęto poszukiwania, całe miasto szuka zaginionej.
Na światło dzienne zaczynają wychodzić fakty, które sprawiają, że przyjaciółki zaczną wątpić czy siebie znały.

W pierwszej połowie książki (ziewając od czasu do czasu), zastanawiałam się- w co ja się na rany koguta wpakowałam?
Myślałam, że to kolejna książka z bogatym opisem o smarkach dzieciaków, brudnych pieluchach i marudzeniu przy zdrowym jadłospisie, (nawet nie wiecie w ilu książkach mnie już to spotkało).
Powieść jest podzielona na dwie części: historię Harriet i historię Charlotte.
W całym przekonaniem mogę stwierdzić, że akcja nabiera tempa dopiero w drugiej połowie.
Wtedy wydarzenia odwracają się w odwrotnej kolejności. Dajemy się wmanewrować w manipulację, która sprawi, że zaczynamy wątpić co jest dobre a co złe.

Pisarka porusza temat przyjaźni, którą łączy krucha nić.
Czy możemy mówić, że ktoś nas dobrze zna, skoro sami nie znamy siebie?
Heidi Perks podała świetny przykład jaką rolę odgrywają portale społecznościowe w codziennym życiu. Odbierają ludziom rozum, bez względu na wiek, czy pochodzenie. Łatwo utknąć w wirtualnym świecie, zakopać się w błahostkach, stracić poczucie czasu.
I o to świetny przykład, że wystarczy chwila nieuwagi, by odbiła piętno na całym twoim życiu.

Bohaterkami są słabe kobiety, które z łatwością popadają w obłęd. Niby różne, a jednak podobne. Nie jesteś w stanie nie oceniać ich zachowania, zastanawiać się, co byś zrobiła na ich miejscu.
Dzięki temu, że pisarka dała się wypowiedzieć obu kobietom, możemy poznać ich myśli i uczucia, co działa na wielką korzyść.

„Pojawia się malutka czarna dziura, która rozlewa się powoli niczym atrament, aż w obrazie zieje czerń, której za nic nie potrafię wypełnić”.

„Dopóki tego nie usłyszę, nie stanie się prawdą”.

Wystarczyła chwila nieuwagi, by stało się nieszczęście. Charlotte, przyjaciółka Harriet mogłaby przysiąc, że tylko na chwilę spuściła z oka córkę Harriet. Po dziewczynce ślad zaginął.
Nikt nic nie widział, pomimo tego, iż stało się to na festynie, wśród wielu ludzi i znajomych.
Nikt nic nie słyszał, pomimo iż Alice bawiła...