„Żywe maszyny” Philipa Reeve przeczytałam, ze względu na to, że w grudniu 2018 roku ma pojawić się w kinach ich ekranizacja. Na powieść składają się krótkie rozdziały, a akcja toczy się jednocześnie w kilku miejscach. Taki układ jest wygodny w przypadku pisania scenariusza. Oczywiście wiadomo, że tą żmudną pracą zajął się Peter Jackson :)
„Żywe maszyny” są powieścią fantasyczno-przygodową skierowaną do młodego czytelnika. W związku z tym inaczej odbierać i oceniać ją będzie dorosła osoba. Philip Reeve miał ciekawy pomysł na postapokaliptyczny świat, który przestawił w stylistyce steampunku. Główną zasadą, która organizuje świat w „Żywych maszynach” jest miejski darwinizm, polegający na tym, że wielkie miasta poruszają się na kołach, polują na mniejsze, wchłaniają je, by móc przetrwać i rozwijać się. Przeciwnikiem takiego sposobu działania jest Liga Antymobilistów, która buntuje się.
Przeniesienie tego pomysłu na papier wypadło dobrze, jeśli zamierzeniem autora było napisanie dynamicznej powieści pełnej akcji, w której młodzi bohaterowie Tom i Hester przeżywają liczne przygody, dojrzewają i zmieniają swój stosunek do otaczającej ich rzeczywistości. To może podobać się młodym czytelnikom.
Dla dorosłego czytelnika wspomniane wyżej chwyty literackie okazują się niewystarczające. W powieści drażni i zdumiewa zestawienie scen infantylnych z przerażającym. Liczne zwroty akcji z jednej strony są zaskakujące, ale z drugiej nieprawdopodobne i drażnią. Styl pisania Philipa Reeve jest prosty, ale nie niesie ze sobą żadnych emocji.

Powieść polecam młodym czytelnikom i tym osobom, które chcą znać treść książki przed obejrzeniem filmu.

„Żywe maszyny” Philipa Reeve przeczytałam, ze względu na to, że w grudniu 2018 roku ma pojawić się w kinach ich ekranizacja. Na powieść składają się krótkie rozdziały, a akcja toczy się jednocześnie w kilku miejscach. Taki układ jest wygodny w przypadku pisania scenariusza. Oczywiście wiadomo, że tą żmudną pracą zajął się Peter Jackson :)
„Żywe maszyny” są powieścią...