Postanowiłam, że i tym razem postawię na książkę, a film obejrzę później. Obawiam się, że okazał się to nienajlepszy pomysł aczkolwiek słuchając opinii o ekranizacji śmiem sądzić, że najlepiej było wcale nie poznawać tej historii. To była maskara.

Elle i Lee to przyjaciele od niepamiętnych czasów. Robią wszystko razem, myślą o tym samym, razem chorują i obchodzą razem urodziny. Już teraz brzmi tandetnie i słabo. Ona się przy nim nawet przebiera i wyznają sobie na okrągło braterską miłość. Nie potrafią się na siebie gniewać i nie mają przed sobą żadnych tajemnic. Aż do momentu, kiedy Elle zaczyna spotykać się z Noah, bratem swojego najlepszego przyjaciela. I oczywiście tutaj standard: on najprzystojnieszy w szkole, popularny, ciemny charakter, który lubi bójki. Maskara razy dwa, bardziej oryginalnie się nie dało, prawda? Spotykają się w tajemnicy, ale to nawet nie było by takie złe gdyby nie fakt, w jaki sposób zachowuje się ten "zbuntowany chłopak". Nagle jest słodki, uroczy i troskliwy. Ale to nic. Najlepsze było na początku, kiedy to Noah był aż nadto opiekuńczy i pojawiał się ZAWSZE kiedy do Elle zbliżał się chłopak. Wdawał się w bójki z byle powodu, albo po prostu ją zabierał z danego miejsca bo taki miał kaprys. Błagam, serio? Cała ta fabuła była tak banalna i schematyczna, że to aż bolało. A te niedociągnięcia w charakterze bohatera tylko dolały oliwy do ognia. Nie wspominam nawet o cukierkowatości i kiczowatości, która przewijała się z każdą stroną. Coś okropnego. Jak lubię takie słodkie i schematyczne historie od czasu do czasu poczytać, tak do końca tej ledwo dobrnęłam.

Elle... Była postacią... Nie wiem. Była wkurzająca, ale czasami ją rozumiałam, jednak w głównej mierze mnie denerwowała. Jedyny plus tej historii i jej samej to fakt, że od początku nie owijano w bawełnę, że Noah jej się podobał. Ale to tyle. Wkurzała się na niego, a jednocześnie czułam, że podobało się jej to całe zmienne zachowanie chłopaka. Latała za nim i sama pakowała się w dziwne sytuacje, a potem krzyczała, kiedy ktoś zwracał jej uwagę. Koszmar. Lee, jej najlepszy przyjaciel i brat Noah, był zdecydowanie najcenniejszą postacią. Należy do tych przyjaciół typu: śmieszny, błyskotliwe i zabawne riposty, niezorganizowany. Lubię takie osoby więc nic dziwnego, że to właśnie jego polubiłam. Troszczył się o Elle, ale bez przesady i miało to wyczucie. Nie to co Noah... Jak już wspominałam, najpierw złościł się na dziewczynę o byle co i nie dopuszczał do niej żadnego chłopaka, potem był słodki i uroczy (na swój sposób). Pierwszy"czarny charakter", którego nie polubiłam. O tyle dobrze, że autorka nie postanowiła połączyć jeszcze uczuciem Elle z drugim bratem...



Niestety bardzo czuło się, że tę książkę napisała nastolatka. Była okropnie schematyczna i cukierkowata, na dodatek nie miała za dużego przekazu. Styl Reekles zupełnie nie przypadł mi do gustu. Słownictwo typu "Bosz" czy ciągłe "zachichotał" u bad boya nie było dla mnie do przyjęcia. A nadopiekunczość przyjaciół, kiedy Elle tylko na chwilę odeszła od stołu, a wszyscy martwili się czy wszystko w porządku, też mnie odrzuciła. Jakoś w momencie, kiedy Elle dała jasno do zrozumienia ojcu, że przed 17 spała z chłopakiem, którego ten nie lubi, a on to olał... No cóż, brak mi słów!

The kissing booth okazała się okropnie słabą młodzieżówką, która zabija swoją kiczowatością. Cisną mi się na usta same najgorsze przymiotniki więc lepiej się powstrzymam, ale cóż, jeżeli lubicie słodkich bad boy'ów i ciągłe dziwne sytuacje, to śmiało, sięgnijcie! Obawiam się tylko ekranizacji, ale no ciekawość każe mi sprawdzić.

Postanowiłam, że i tym razem postawię na książkę, a film obejrzę później. Obawiam się, że okazał się to nienajlepszy pomysł aczkolwiek słuchając opinii o ekranizacji śmiem sądzić, że najlepiej było wcale nie poznawać tej historii. To była maskara.

Elle i Lee to przyjaciele od niepamiętnych czasów. Robią wszystko razem, myślą o tym samym, razem chorują i obchodzą razem...