„Dziś nad ranem w Regent’s Park pojawiła się wysoka na dwadzieścia pięter metalowa postać. […] Z relacji świadków wynika, że robot pojawił się znikąd. „Nie było go, a chwilę później tam stał” – zrelacjonował jeden z dozorców.”

Nie wiem co mnie skłoniło do tego, żeby kontynuować tę historię. Pierwsza część była pomysłowa, ale wykonanie raczej przeciętne. Zabrakło mi emocji w relacjach między ludźmi. Ale tutaj otrzymałam rekompensatę. Wszystko zostało nadrobione z nawiązką, bohaterowie już nie są płascy i nijacy, a i akcja jest naprawdę niezła.

Całość dzieje się około dziewięć lat po wydarzeniach z pierwszej części. Kara i Vincent próbują rozpracować wszystkie możliwości Temidy, a doktor Rose stara się dojść do tego, czy wciąż jest sobą. Tymczasem dosłownie znikąd pojawia się w Londynie nowy robot. W jakim celu? To okaże się wkrótce.

Autor zaskakuje. Na każdym kroku nowe informacje, nowe zwroty akcji, od początku przepadłam i ciężko było się oderwać. Przyznam, że autor nieźle to sobie wszystko wykombinował, tę całą historię obecności części robota na Ziemi. Nie znam się absolutnie na genetyce, więc ciężko ocenić wiarygodność przedstawionych informacji o mutacjach, dziedziczeniu genów itd. Ale ogólnie, jeżeli wszystko się zgadza, to powstała z tego interesująca historia. Pod koniec troszkę zaleciało Wellsem i jego Wojną Światów, to był chyba najgorszy zwrot akcji w książce, wtórny i niezbyt oryginalny, ale opowieść jako całość oceniam bardzo dobrze, zwłaszcza rozwinięcie relacji pomiędzy bohaterami, sferę budowania napięcia, niecodzienną formę książki, oraz obecność wielu zaskakujących momentów.

Sięgnę na pewno po kolejny tom, bo całość książki oraz zakończenie w pełni mnie do tego zachęciły. I tutaj nauka dla mnie, że czasami nie warto zrażać się niezbyt udaną pierwszą częścią i dać autorowi szansę na rozwinięcie skrzydeł.

„Dziś nad ranem w Regent’s Park pojawiła się wysoka na dwadzieścia pięter metalowa postać. […] Z relacji świadków wynika, że robot pojawił się znikąd. „Nie było go, a chwilę później tam stał” – zrelacjonował jeden z dozorców.”

Nie wiem co mnie skłoniło do tego, żeby kontynuować tę historię. Pierwsza część była pomysłowa, ale wykonanie raczej przeciętne. Zabrakło mi emocji...