Tom ma 439 lat. Nie jest wampirem. Tom dotknięty jest pewną przypadłością - starzeje się, jednak proces ten zachodzi bardzo ale to bardzo powoli.

Tom przeżył już wiele. Był tak wieloma osobami, odegrał tak wiele ról w swoim życiu. Jednak teraz Tom pragnie znaleźć swoje miejsce na ziemi, cel istnienia, wreszcie zacumować i na nowo nauczyć się czuć.

Tom ponownie osiedla się w Londynie. Czas mija i wszystko się zmienia - nie ma już dawnych budynków, uliczek, drzew, które Tom znał. Z każdą dekadą nastaje nowy porządek. Tom stara się normalnie funkcjonować, żyć jak przeciętny człowiek, niczym się nie wyróżniać. Zatrudnia się jako nauczyciel historii. W szkole poznaje nauczycielkę francuskiego - Camille. I wtedy staje się coś, na co Tom nie był przygotowany i czego pragnął za wszelką cenę uniknąć. Został dostrzeżony, rozpoznany. Camille czuje, że spotkała już Toma.

Pierwszy raz miałam okazję przeczytać książkę z takim motywem - czasu, długowieczności. Ta świeżość w moim dotychczasowym dorobku czytelniczym, sprawiła, że poczułam się oczarowana fabułą. Autor miał naprawdę świetny pomysł. Pod niepozorną okładką (która swoją drogą jakoś kojarzy mi się z Małym Księciem :D), skrywa się interesująca fabuła wzbogacona o przemyślenia - a to jest coś, co w powieściach cenię sobie najbardziej.

Najbardziej zainteresowały mnie wątki, które nawiązywały do przeszłości głównego bohatera - bardzo lubię książki, które przedstawiają dwie perspektywy czasowe, tj. teraźniejszość i przeszłość, jakoś najlepiej odnajduję się w takich historiach, bardziej mnie wciągają. Dzięki temu mogłam bardziej poznać Toma, poznać jego dzieciństwo, to w jaki sposób odnajdował się w danej epoce, czego doświadczył, jakich ludzi spotkał. Bo Tom to "szycha epoki" - miał okazję rozmawiać z Szekspirem, żeglować z kapitanem Cookiem, podziwiać uśmiech Chaplina czy popijać drinki z Fitzgeraldem. Życie bohatera było niezwykle barwne - nie ma mowy o nudzie.

"Jak zatrzymać czas" to nie tylko opowieść o Tomie, który bardzo ale to bardzo wolno się starzeje. Jest coś więcej. Przesłanie, które daje do myślenia, rozważenia kwestii związanych z przemijaniem, marzeniami o długowieczności. Tom chciał tylko żyć - z ludźmi, których kochał nad życie, w miejscach, w których się wychował. Tylko jak żyć, kiedy widziało się tak wiele zakończeń? Jak żyć ze wspomnieniami o tym, co było kiedyś? Myślę, że to ciekawe kwestie do przemyślenia.

ŹRÓDŁO: dziennikbibliotekarki.blogspot.com

Tom ma 439 lat. Nie jest wampirem. Tom dotknięty jest pewną przypadłością - starzeje się, jednak proces ten zachodzi bardzo ale to bardzo powoli.

Tom przeżył już wiele. Był tak wieloma osobami, odegrał tak wiele ról w swoim życiu. Jednak teraz Tom pragnie znaleźć swoje miejsce na ziemi, cel istnienia, wreszcie zacumować i na nowo nauczyć się czuć.

Tom ponownie osiedla się...