Dwa poprzednie tomy serii pokazywały jedynie podwodny świat, a powierzchnia była jedynie wspominana. Tom trzeci pozwala bohaterom wreszcie dotrzeć na suchy ląd. Co ich tam czeka?

Stel Caine razem z towarzyszami dociera na powierzchnię, gdzie powinna znajdować się sonda. Jednakże na lądzie rozwinęło się nowe życie. W tym samym czasie jej dwie córki usiłują się odnaleźć w rodzinnym mieście.

Bardzo podobał mi się motyw nowej cywilizacji powstałej po odejściu ludzkości. Przypominało mi to trochę „Planetę małp”, tylko z inną fauną. Przy okazji zostały wyjaśnione dziwne sekwencje z tomu drugiego. Szkoda, że komiks w większym stopniu nie eksplorował tych motywów. Bardzo intrygująca jest też tajemnicza postać w finale, która wydaje się należeć do jeszcze innej grupy stworzeń.

Trochę mniej ciekawe były przygody sióstr Caine. Bohaterki zachowują się zaskakująco naiwnie, z czego jednak chyba zdaje sobie sprawę scenarzysta biorąc pod uwagę cyniczny finał.

Mam mieszane uczucia co do rysunków. Z jednej strony różne fantastyczne projekty robią duże wrażenie. Z drugiej strony jednak postacie ludzkie często są zbyt podobne do siebie i czasami ciężko się zorientować co się dzieje w danej scenie.

Moim zdaniem ten tom jest dosyć nierówny. Najchętniej usunąłbym wątek sióstr Caine i zamiast tego skupił się na eksploracji świata na powierzchni.

Dwa poprzednie tomy serii pokazywały jedynie podwodny świat, a powierzchnia była jedynie wspominana. Tom trzeci pozwala bohaterom wreszcie dotrzeć na suchy ląd. Co ich tam czeka?

Stel Caine razem z towarzyszami dociera na powierzchnię, gdzie powinna znajdować się sonda. Jednakże na lądzie rozwinęło się nowe życie. W tym samym czasie jej dwie córki usiłują się odnaleźć w...

W końcu, po długiej i mozolnej wędrówce, dotarłem na powierzchnię w świecie wykreowanym przez Ricka Remendera. Nawet ciekawą i całkiem żywą powierzchnię, ale niestety narracja oraz liczne pogwałcenia zasad fizyki i logiki, nadal nie pomagają mi lubić tej serii. Dobra, aby nie było, że tylko marudzę. Trzeci tom ma dwa ciekawe zwroty akcji, których się nie spodziewałem. W końcu też dowiedziałem się czegoś konkretnego o przyczynach, dla którego ludzkość zeszła do morza i ile faktycznie ocalało z naszej rasy. Do tego wizualnie komiks broni się na każdym polu. Niemniej przy dość rażących moje oczy błędach, radość z lektury była raczej.... chłodna.

UWAGA - będzie trochę spoilerów.

Zatem tak, będę marudził. Tak, będą spoilery, zaś ten materiał to moje wyłuszczenie wszelkich niedociągnięć oraz idiotyzmów tej serii. Na swoją obronę dodam, że lubię lekkie kino science fiction, BA! Lubię nawet bezmózgie horrory, niemniej po zapowiedziach samego scenarzysty w pierwszym tomie, oczekiwałem solidnego, dopracowanego postapo, a nie dziecinnej bajeczki o utopijnym ratowaniu ludzkości. Władza w ręce ludu, precz z tyranią, jest nadzieja na przyszłość dla rasy ludzkiej. Do tego ogromny optymizm głównej bohaterki Stel Caine, która nie daje się wszędobylskiemu pesymizmowi i nie akceptuje mrocznej wizji końca świata. Co gorsza, to mogło wypalić, bo mimo wtórności, jest ciekawe. Problem w tym, że logikę leje się tutaj metalowym prętem, nie zważając na jej krzyki, zaś prawa fizyki w zasadzie nie istnieją.

Zacznijmy od słońca, jako przyczyny upadku ludzkiej cywilizacji. Dotąd wiedzieliśmy, że z jakichś tam bliżej nie określonych powodów, zaczęło ono przypiekać za bardzo i ludzkość zwiała w głębiny. Założyła tam podwodne platformy-miasta, zwane Kopułami, pozostawiając lądy słonecznej pożodze. Niestety przez dwa tomy nie silono się czytelnikowi powiedzieć nic więcej. Totalnie nic. Wiedzieliśmy o szukaniu innych światów przez jakie tam Imperium, ale kiedy to było - brak danych. Wiedzieliśmy, że ludzkość ocalała w Kopułach, ale ile nacji - brak danych. Takich dziur było znacznie więcej, a co gorsza posiadał je tylko czytelnik, bo postacie tego dramatu zakładały, że czytelnik zna historię ludzkości po exodusie w głębiny. Wyglądało to zatem tak, jakby Remender stworzył świat, odgórnie zakładając, że każdy się domyśli, co scenarzyście się pod kopułką telepało. Teraz jednak postanowił wyłożyć kawę na ławę, a ta jest paskudna.

Zatem nasze słoneczko przypieka z nieznanych przyczyn, a zaczęło się to kilkadziesiąt tysięcy lat temu, gdy (uwaga, oklepana utopia) ludzkość zaprzestała toczyć wojny, uporała się globalnym ubóstwem oraz problemami ze środowiskiem. Jej, Eden wrócił i piekło go pożarło. Dobra, niech będzie, choć to już naiwna i strasznie nudna historyjka. Niemniej nasza gwiazda zaczęła emitować tak zabójcze promieniowanie, że zabijała życie na powierzchni. Dlatego ludzkość zrzuciła kopuły do głębin i tam się osiedliła. Już zaczyna brzmieć słabo, bowiem promieniowanie jakimś cudem nie niszczyło elektroniki, sondy dalej działają i fruwają wokół naszej planety, a jedynie ich zasilanie się zużyło przez kilkadziesiąt tysięcy lat. Kretynizm. Dodajmy do tego ruiny miast, które jakimś cudem przetrwały, oraz kwitnące życie, przystosowane do promieniowania. Aha, bym zapomniał - powietrze nie jest toksyczne, a gorąco jest tylko gdy słonko świeci, zatem w nocy można łazić spokojnie bez skafandra. Wszak skład atmosfery się nie zmienił mimo potężnej radiacji.

To wszystko ma miejsce w tym tomie, do tego tylko w scenach rozgrywanych na powierzchni, bo pod wodą lecą jeszcze bardziej dziwne rzeczy. Miasto umiera bo brakuje tlenu i jedzenia. To nic, że wokoło jest w cholerę zwierząt, które oddychają tlenem rozpuszczonym w wodzie. Przecież mimo tak zaawansowanej technologii, nadal nie opracowano odsalaczy wody morskiej, czy filtrów pobierających tlen z wody. O cyrkulacji powietrza też nikt nic nie wie. Kurna, projekty tych miast są słabsze niż współczesna stacja kosmiczna. Naprawdę, wystarczy 10-15 minut pogrzebać w sieci, choćby na Wikipedii, aby znaleźć ciekawe rozwiązania tych problemów. Rozumiem problemy ze światłem, paliwem, czy ciśnieniem (choć w tym uniwersum, zdaje się ono kompletnie nie istnieć),ale wodą i żarciem, które pływa nam pod nosem? Słabe to.

Zatem tak, czuję spore rozczarowanie. Chcę przeczytać finalny, czwarty tom, bo ciekawi mnie pewna kwestia, związana z macierzystym miastem głównej bohaterki. Dotyczy ona jej córek, które dość poważnie się poróżniły. Finał trzeciego tomu, też jest dość interesujący i wprowadza nową postać, która przykuła moją uwagę. Czy jednak będę miał siłę, aby potem sięgnąć po inne dzieła tego scenarzysty? Szczerze wątpię. Remender musiałby mnie czymś szalenie zaskoczyć, a boję się, że dostanę klasyczny happy end, gdzie dobro i optymizm zwyciężyły dając wolność uciskanemu ludowi i tak dalej. Dla mnie "Głębia" to bardzo płytka oraz wtórna lektura. Przepięknie zilustrowana, ale przepełniona absurdami do szpiku kości.

W końcu, po długiej i mozolnej wędrówce, dotarłem na powierzchnię w świecie wykreowanym przez Ricka Remendera. Nawet ciekawą i całkiem żywą powierzchnię, ale niestety narracja oraz liczne pogwałcenia zasad fizyki i logiki, nadal nie pomagają mi lubić tej serii. Dobra, aby nie było, że tylko marudzę. Trzeci tom ma dwa ciekawe zwroty akcji, których się nie spodziewałem. W...

Rick Remender kontynuuje epicką sagę o poszukiwaniu nadziei w świecie chylącym się ku upadkowi. Świecie, w którym życie toczy się tylko w głębinach oceanów, a i tu powoli kończy się z powodu braku zapasów świeżego powietrza. Zepsucie, nihilizm i marazm dosięga wszystkich, poza trzymającą się nadziei Steal. To ona, mimo że straciła właściwie wszystko i wszystkich, z uporem maniaka szuka sondy, która ma wskazać godną następczynię staruszki Ziemi. Decyduje się na krok, jakiego dawno nikt nie zrobił: wychodzi na ląd. I okazuje się, że nie jest to już ta jałowa pustynia, jaką zostawili ją ludzie. Jest całkiem mocno zamieszkała, co powoduje tylko problemy.

Problemy ma też z własną załogą, która rzuca się co chwilę sobie do gardeł. Problemy mają też jej córki, ale ona tego jeszcze nie wie. Nie wie też, że nadzieja, której się trzyma, może być dla kreatur mieszkających na powierzchni tyle samo warta co kupka piasku na pustyni.

Więcej na https://www.monime.pl/wybrzeze-gasnacego-swiatla-glebia-tom-3/

Rick Remender kontynuuje epicką sagę o poszukiwaniu nadziei w świecie chylącym się ku upadkowi. Świecie, w którym życie toczy się tylko w głębinach oceanów, a i tu powoli kończy się z powodu braku zapasów świeżego powietrza. Zepsucie, nihilizm i marazm dosięga wszystkich, poza trzymającą się nadziei Steal. To ona, mimo że straciła właściwie wszystko i wszystkich, z uporem...

NADZIEJA UMIERA JAKO OSTATNIA

"Głębia" to kolejny dowód na to, dlaczego warto sięgać po autorskie serie nawet tych słabszych zdawałoby się scenarzystów. Bo nie oszukujmy się, Rick Remender nigdy mnie niczym nie zachwycił. Owszem, dobrze czytało mi się jego "Venoma", nieźle bawiłem się przy "Axis" itd., ale już np. "Uncanny Avengers" okazało się sporym rozczarowaniem. A jednak "Głębia", pesymistyczno-optymistyczna opowieść o nadziei w świecie, gdzie na nadzieję nie ma już miejsca, udowadnia, że Remender jest dobrym scenarzystą. Wystarczy, że (podobnie jak to jest z Timem Seeleyem i jego znakomitym "Odrodzeniem") nie tworzy mainstremowych historii o superbohaterach.

Przyszłość. Słońce spaliło powierzchnię Ziemi, a niedobitki ludzi schroniły się w głębinach oceanów, gdzie w podwodnych miastach ułożyły sobie życie. Nic jednak nie trwa wiecznie i w chwili, gdy woda przestaje być zdatna do zamieszkiwania rozpoczyna się akcja tej serii. Jej główną bohaterką jest Stel Caine, wieczna optymistka, którą życie doświadcza coraz bardziej. Straciła już część rodziny i choć odnalazła porwane przed laty córki, los znów je rozdzielił. Teraz jednak kobieta jako pierwszy człowiek od tysięcy lat wydostaje się na powierzchnię, chcąc odnaleźć sondę będącą ostatnią nadzieją ludzkości na przetrwanie. Tylko czy nie okaże się to złudną nadzieją? I co czeka Stel na powierzchni?
Tymczasem jej córki postanawiają szukać matki. Gdy w powietrzu wisi wojna między Voldinem a Salusem, dziewczyny próbują nie tylko zrealizować karkołomny plan, ale też i znaleźć wspólny język. Sytuacja jednak zaczyna robić się coraz bardziej niebezpieczna…

Całość recenzji: http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/06/gebia-3-wybrzeze-gasnacego-swiata-rick.html

NADZIEJA UMIERA JAKO OSTATNIA

"Głębia" to kolejny dowód na to, dlaczego warto sięgać po autorskie serie nawet tych słabszych zdawałoby się scenarzystów. Bo nie oszukujmy się, Rick Remender nigdy mnie niczym nie zachwycił. Owszem, dobrze czytało mi się jego "Venoma", nieźle bawiłem się przy "Axis" itd., ale już np. "Uncanny Avengers" okazało się sporym rozczarowaniem. A...

Z każdym tomem historia prowadzona jest coraz gorzej :(

Z każdym tomem historia prowadzona jest coraz gorzej :(