Recenzja dla dorosłych
Moi Drodzy
➡️To na pewno nie jest komiks dla Was. Tu piją, ba, nie piją tylko chleją, tu ćpają, tu są orgie, pukanie na prawo i lewo. Tu się słucha metalu. Główny bohater to podstarzały metalowiec. A jakże. Przecież znacie takich. Pamięta czasy, kiedy Judasi byli młodzi i nikt nie wiedział jeszcze (albo prawie nikt),że Rob Halford jest gejem. A zatem ten komiks nie jest dla Was. Ten komiks natomiast jest absolutnie dla mnie. I jestem nieutulony w żalu, że to już ostatni tom.
➡️Słusznie podtytuł kojarzy Wam się ze znanym filmem o najlepszym szpiegu świata. Dlatego, że nasz bohater również jest super zapijaczonym agentem, który zbawia świat (w przerwach, kiedy nie puka i nie słucha metalu ma się rozumieć). Zbawia świat przed mega światowymi organizacjami przestępczymi, przed zwariowanymi geniuszami i przez obcymi też. Bo Ernie ma to coś, co każe mu walczyć o dobro! Czyż metal nie jest naszym wspólnym dobrem? I uwaga, pozwolę sobie na odrobinę szowinizmu na potrzeby tej recenzji - czyż kobiety nie są naszym wspólnym dobrem?! Ernie to wie. Ernie kocha metal, kocha kobiety i kocha cały świat. Ma różne dziwne moce. Ma świra totalnego. Kocham tego gościa.
➡️To już koniec tej absolutnie genialnej serii. Jestem niepocieszony. Polecam absolutnie. Jeżeli nie macie przysłowiowego kija w dupie (ojej, Uncelku, jak tak możesz!),jeżeli nienawidzicie politycznej poprawności, jeżeli lubicie zaszaleć, ale tak na maksa, wiecie, ostra jazda bez zahamowań - ten komiks jest dla Was. Aha, Ernie klnie. Jeżeli uważacie, że to nieładnie - nie czytajcie. A odniesienia do popkultury, do mega nadętych filmów i komiksów superbohaterskich to wisienka na torcie. I ta Ameryka lat 50! Kosmos!
➡️Graficznie mega, scenariuszowo mega (pomieszanie z poplątaniem, psychodelia jak na prochach) czyta się świetnie i ogląda genialnie. Moja ocena 9/10 i K-UZJ (Komiksowy Uncelkowy Znak Jakości).
I jeszcze coś–w tym wszystkim jest w cholerę zdrowego rozsądku!
Komiks absolutnie od lat 18!

Recenzja dla dorosłych
Moi Drodzy
➡️To na pewno nie jest komiks dla Was. Tu piją, ba, nie piją tylko chleją, tu ćpają, tu są orgie, pukanie na prawo i lewo. Tu się słucha metalu. Główny bohater to podstarzały metalowiec. A jakże. Przecież znacie takich. Pamięta czasy, kiedy Judasi byli młodzi i nikt nie wiedział jeszcze (albo prawie nikt),że Rob Halford jest gejem. A zatem...

Opowieść rozpoczęta z przytupem kończy się w małych męczarniach. Dużo gadania, topornych scen (pieszy pościg zajmuje pół komiksu) oraz wyczuwalna chęć szybkiego zamknięcia historii. Koniec niby się broni, ale jestem trochę rozczarowany.

Opowieść rozpoczęta z przytupem kończy się w małych męczarniach. Dużo gadania, topornych scen (pieszy pościg zajmuje pół komiksu) oraz wyczuwalna chęć szybkiego zamknięcia historii. Koniec niby się broni, ale jestem trochę rozczarowany.

POPKulturowy Kociołek:

https://popkulturowykociolek.pl/szumowina-tom-3-recenzja-komiksu/

Trzecia i ostatnia odsłona serii opiera się na podobnych schematach co wcześniejsze tomy. Rick Remender ponownie decyduje się tu na dalsze przesunięcie granicy scenariuszowego szaleństwa. Oznacza to nic innego jak dużą dawkę treści kierowanej do dorosłego czytelnika (nawet jeśli album nie ma oficjalnie oznaczania 18 +). Na całe szczęście dzięki niezłej mieszance humoru, mocnej akcji i odrobiny głębszej treści (w postaci nieoczywistych komentarzy społecznych) przedstawione tu szaleństwo i brutalność są zarówno angażujące, jak i pod pewnymi względami zachwycające.

Rememder w Szumowina tom 3 cały czas udanie manewruje pomiędzy różnymi stronami historii. Przedstawia on zarówno racje walczących na rzecz staromodnego świata (nawet jeśli robią to w sposób mało akceptowalny),jak i tych opowiadających się za innym obrazem rzeczywistości. Obie strony przedstawione są w sposób mocno niejednoznaczny i nie zawsze można uznać je za te „złe”. Gdzieś pośrodku tego jest oczywiście główny bohater serii, który ma na wszystko „wywalone”, kompletnie nic go nie obchodzi, nie opowiada się on za żadną ze stron, chce tylko ponownie dobrze się „zabawić”. Bohaterowie wypadają więc bardzo dobrze, przykuwając uwagę czytelnika.

Jedyne, do czego można się tu przyczepić to pospieszne tempo akcji. Wydarzenia przedstawiane są tu błyskawicznie, kilkukrotnie nie pozwalając odbiorcy na większą eksplorację poruszonych tematów. Malutką szczyptą dziegciu są również niektóre zwroty fabularne (jest ich jednak naprawdę mało),które mogą wydawać się mało logiczne, ale taki już urok tej serii.....

POPKulturowy Kociołek:

https://popkulturowykociolek.pl/szumowina-tom-3-recenzja-komiksu/

Trzecia i ostatnia odsłona serii opiera się na podobnych schematach co wcześniejsze tomy. Rick Remender ponownie decyduje się tu na dalsze przesunięcie granicy scenariuszowego szaleństwa. Oznacza to nic innego jak dużą dawkę treści kierowanej do dorosłego czytelnika (nawet jeśli...

SZUMOWINA I ZŁOTE BRĄZOWE OCZKO

Gdyby Jamesowi Bondowi daleko było do dżentelmena, no jeszcze trochę musiałby się postarać, żeby być taki, jak bohater „Szumowiny”. Rick Remender wziął wszystko, co w bondowskich opowieściach lubi, podlał to tym, co do nich nie pasowało – czyli metalowym, punkowym szaleństwem w klimatach komiksów o Lobo czy Masce – podlał to oparami benzyny i używek i zaserwował w formie, która może i budzi wątpliwości natury moralnej, ale jako bezkompromisowa rozrywka, taka dzika jazda bez trzymanki, sprawdza się bardzo dobrze.

Szumowinie wszystko się posypało. Stał się wrogiem numer jeden dla wszystkich, odwrócił co prawda trochę tego, co zrobił, ale teraz cały świat się zmienia i znów tylko on może go ocalić, ale na razie... no musi uciekać i tyle!

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2023/10/szumowina-3-goldenbrowneye-rick.html

SZUMOWINA I ZŁOTE BRĄZOWE OCZKO

Gdyby Jamesowi Bondowi daleko było do dżentelmena, no jeszcze trochę musiałby się postarać, żeby być taki, jak bohater „Szumowiny”. Rick Remender wziął wszystko, co w bondowskich opowieściach lubi, podlał to tym, co do nich nie pasowało – czyli metalowym, punkowym szaleństwem w klimatach komiksów o Lobo czy Masce – podlał to oparami benzyny...