Zauważasz ją gdy siedzisz w kawiarni. Ma na sobie te same ubranie co wtedy. Jej piękno zawsze cię przyciągało, jej magnetyzm działał na ciebie jak narkotyk. Kiedy więc tak się jej przypatrujesz, podświadomie czujesz jej zapach, dotyk i smak ust. Nie możesz odpędzić od niej swoich myśli i wzroku. Karmisz się tym, że ją widzisz. I gdybyś mógł cofnąć czas, to nie wahałbyś się ani chwili. Obraz rozmywa się, a ty nadal siedzisz w tym samym miejscu. Zawsze myślałeś, że na południe od granicy czekało na ciebie coś wyjątkowego. Teraz pozostało tylko wspomnienie. Maleńka kropla w oceanie.

Od jakieś czasu zacząłem interesować się kulturą japońską - do tego stopnia że, postanowiłem nauczyć się również tego pięknego języka, co rzecz jasna czynie. A jeśli już tak wkręciłem się w temat, to doszedłem do wniosku, że należałoby poznać literaturę tego kraju. Mój wybór padł na prozę Haruki Murakamiego i okazało się to strzałem w dziesiątkę. Powieść jest naprawdę poruszająca, miejscami balansuję na granicy snu i jawy, ale ten oniryzm doskonale podkreśla uczucia i rozmyślania głównego bohatera Hajime. Narracja prowadzona jest tu w pierwszej osobie, dzięki temu można jeszcze lepiej poznać całe to kłębowisko emocji i namiętności, które targają bohaterem. Akcja rozwija się niespiesznie, zostajemy wrzuceni w życie Hajime, poznajemy jego otoczenie i wszystko to, co sprawiło, że jest taką osobą jaką jest. Murakami zachwycił mnie swoim lekkim piórem i tą samą lekkością w ukazywaniu uczuć. Książka ta prezentuje szeroki wachlarz zdarzeń: od niespełnionej pierwszej miłości, poczucia obowiązku po wewnętrzną walkę ze swoim marzeniem z dzieciństwa i samotnością.

Z cała pewnością nie jest to lektura z tych: przeczytać i zapomnieć. Zdecydowanie należy podejść do tej książki na spokojnie i wyciszyć się, aby móc dostrzec to piękno języka i subtelność z jaką autor poprowadził historię. Atmosfera jaką Murakamiemu udało się wytworzyć wokół Hajime i ludzi pośród niego, cudownie komponuję się z orientalną kulturą kraju kwitnącej wiśni. W czasie czytania można zatracić się w tym przekazie. Nie jestem w stanie inaczej wyrazić tych moich ochów i achów nad tą pozycją, możliwe, iż z czasem forma tej powieści, gdzieś mi się ulotni, lecz wiem też na pewno, że w sercu pozostanie jakiś skrawek tego dzieła i będzie mi towarzyszył wszędzie tam gdzie nastanie jakaś wewnętrzna pustka. Cudowna opowieść. Polecam.
"Każdy umiera inaczej. Istnieje wiele rodzajów śmierci. Ale ostatecznie… zostaje tylko pustynia."

Zauważasz ją gdy siedzisz w kawiarni. Ma na sobie te same ubranie co wtedy. Jej piękno zawsze cię przyciągało, jej magnetyzm działał na ciebie jak narkotyk. Kiedy więc tak się jej przypatrujesz, podświadomie czujesz jej zapach, dotyk i smak ust. Nie możesz odpędzić od niej swoich myśli i wzroku. Karmisz się tym, że ją widzisz. I gdybyś mógł cofnąć czas, to nie wahałbyś się...