Czy kiedykolwiek ktoś was zranił tak bardzo, że myśleliście tylko o tym, by skrzywdzić tę osobę równie mocno? Czy byliście na nią tak wściekli, że myśleliście nawet o tym, żeby moglibyście ją zabić? Jeśli tak, to być może czuliście wtedy choć cząstkę z tego, co czuje Nina.
Jedyną emocją, na której odczuwanie sobie pozwala, jest nienawiść – wielka, niebezpieczna, pochłaniająca. Jej życie jest ogarnięte żądzą zemsty. Chce się odegrać na kimś, kto w jej przekonaniu zniszczył jej bajkowe życie i wyrwał je z jej rąk, kiedy była zaledwie małym dzieckiem.
I nie cofnie się przed niczym.


Uff. Skończyłam. Właściwie to jakąś godzinę temu, ale od tamtej chwili próbuję pozbierać myśli. I przestać wkurzać się na zakończenie. Na razie polegam i w tym, i w tym, więc reszta opinii może być chaotyczna.
Już jakiś czas temu rzuciła mi się w oczy ta seria i chciałam ją przeczytać, ale czekałam, aż ukażą się wszystkie części, żeby przeczytać całą za jednym razem. I dobrze zrobiłam, bo po takim skończeniu spraw chcę od razu czytać dalej, ale jednocześnie mam ochotę zrobić sobie przerwę i odetchnąć. Nie wiem, czego się spodziewałam, sięgając po tą książkę, bo chociaż wiedziałam, że nie będzie to lekkie i przyjemne, to i tak nie czegoś tak mocnego.
Jeśli czasami ciężko był zrozumieć postępowanie Niny, jej wyrachowanie i to, jak obmyślony był jej plan na zemstę… to wystarczyło mi tych kilka fragmentów z jej przeszłości. Po czymś takim ja się dziwiłam, że ona w ogóle jeszcze ma siłę po prostu żyć. Niekoniecznie można to wszystko usprawiedliwić. Ale można znaleźć wytłumaczenie, dlaczego robiła tak, a nie inaczej.
Co do tych wszystkich mężczyzn w jej życiu… Pike był w nim od zawsze, dzielili ze sobą traumatyczne przeżycia i to ich w jakiś sposób połączyło, choć nie mogłam się zdobyć na to, żeby go polubić. Współczułam mu przez to, jak potraktował go los, ale jako człowieka go nie polubiłam. Szczególnie przy końcu historii. Co do Bennetta, był naprawdę uroczy, kochany… ale niestety niewinny i to nie powinno się tak dla niego skończyć. No i Declan. Od samego początku go polubiłam i wiedziałam, że Nina chce go wykorzystać jako pionek w swojej grze i po prostu miałam ochotę do niego wykrzyczeć, żeby uciekał dopóki może… potem jednak pokazał swoje inne oblicze i jakoś przebił się przez mury, którymi otoczyła się Nina, jakoś do niej trafił i od tej chwili wszystko komplikuje się jeszcze bardziej.
A to zakończenie kompletnie mi nie odpowiada. Nie tak to miało wszystko wyglądać. Nie tak to się miało skończyć… Nina dobrze to ujęła - "czasami dla niektórych ludzi nie ma czegoś takiego jak szczęśliwe zakończenie". Ale ja i tak naiwnie liczyłam na to, że jednak tu się takie pojawi. I nie spodziewałam się aż takiego huku na koniec. Dosłownie huku - BANG.
Wow. Idę czytać następną część.

Czy kiedykolwiek ktoś was zranił tak bardzo, że myśleliście tylko o tym, by skrzywdzić tę osobę równie mocno? Czy byliście na nią tak wściekli, że myśleliście nawet o tym, żeby moglibyście ją zabić? Jeśli tak, to być może czuliście wtedy choć cząstkę z tego, co czuje Nina.
Jedyną emocją, na której odczuwanie sobie pozwala, jest nienawiść – wielka, niebezpieczna,...