Z punktu widzenia konstrukcji fabularnej "Szpital przemienienia" jest mniej bezpośredni i bardziej epizodyczny niż późniejsze powieści Lema; przez długi czas zwyczajnie nie wiadomo, do czego fabuła zmierza, choć jej humanistyczny przekaz wydaje się raczej klarowny. Portrety postaci wypadają różnie: czasem wielowymiarowe, a czasem nieciekawie uproszczone; na dookreślenie niektórych jakby zabrakło miejsca, lub może Lem rozmyślił się i wyciął tyczące się ich wątki. Wielki finał - likwidacja zakładu psychiatrycznego przez nazistów - odbywa się bez szczególnej podbudowy. Nieznających niemieckiego odrzuci raczej od sporego zagęszczenia nieprzetłumaczonych dialogów; wybór cokolwiek chybiony, bo nie służy chyba niczemu prócz postawienia muru między nami - lekarzami - i nimi - najeźdźcami. Książkę zbyłbym jako zbyt prostą i staroświecką, gdyby nie kilka pojedynczych, ale całkiem mocnych scen: jedna z nich wieńczy wątek Kautersa w rozdziale "Advocatus diaboli", a kilka innych trafia się pod sam koniec, gdy atmosfera zaczyna robić się duszna; nic wielkiego, ale zawsze coś. Dla fanów Lema "Szpital przemienienia" będzie pewnie interesujący z powodu burzliwych okoliczności powstania, a także dlatego, że to jedyna w dorobku autora powieść realistyczna; poza tym ma jednak do zaoferowania niewiele, więc jeśli nie planujecie zapoznawać się z całą bibliografią Lema, ten tytuł możecie bez wyrzutów sumienia odpuścić.

Z punktu widzenia konstrukcji fabularnej "Szpital przemienienia" jest mniej bezpośredni i bardziej epizodyczny niż późniejsze powieści Lema; przez długi czas zwyczajnie nie wiadomo, do czego fabuła zmierza, choć jej humanistyczny przekaz wydaje się raczej klarowny. Portrety postaci wypadają różnie: czasem wielowymiarowe, a czasem nieciekawie uproszczone; na dookreślenie...