Koreańczycy. W pułapce doskonałości (2016)

Wbrew temu co sugeruje tytuł polskiego wydawcy, nie jest to książką ściśle analityczna, charakteryzująca ogół południowokoreańskiego społeczeństwa i jego dążenia. Nie taki też był jej zamysł. To raczej zapiski nt. trzech i pół roku z życia poza USA, które okazały się dla autora przełomowe pod kątem prywatnym i zawodowym. Tytuł oryginału uczciwe komunikuje treść i formę tych zapisków: „Seoul Man: A Memoir of Cars, Culture, Crisis, and Unexpected Hilarity Inside a Korean Corporate Titan” (Seulczyk: kronika samochodów, kultury, kryzysu i nieoczekiwanej pogody ducha wewnątrz zespołu koreańskiego tytana korporacyjnego). To typowy średniak z gatunku osobistej opowieści o zetknięciu z inną kulturą, napisany z przymrużeniem oka. I niewiele ponadto.

Obszerne wątki autobiograficzne, związane z jego młodą żoną, narodzinami dziecka i prywatnymi perypetiami (często kompletnie niezwiązane z koreańskimi realiami) bardziej pasują do dzienników lub prywatnej koespondencji, a w tego typu książce, która ma jednak na celu przybliżyć Koreę mieszkańcowi Zachodu – wypadają źle. Są przeciętne. Głębokie przemyślenia z rodzaju tych jakie snują samotni intelektualiści z dala od domu, poruszające swą wnikliwością, błyskotliwe i oryginalne, niekiedy tryskające humorem – pasowałby do takiej koncepcji. Ale takich tu nie ma. Refleksje Ahrensa skłaniają do tego by myśleć o przeciętnym Amerykaninie bardzo stereotypowo.


PLUSY:

Zyskujemy co nieco informacji o historii i mentalności Koreańczyków z południa, omawiane są pewne zagadnienia socjologiczne, gospodarcze i kulturowe – ale nie w stopniu satysfakcjonującym dla polskiego odbiory i usprawiedliwiającym zmianę tytułu.

Tekst czyta się dobrze, i można śmiało powiedzieć że jest sprawnie napisany (mimo pewnych niedociągnięć).


MINUSY:

Zmiana tytułu jest kompletnym nieporozumieniem, wprowadza w błąd.

To książka dla Amerykanów. Tego typu publikacje każdy rodzimy rynek wydawniczy generuje sobie sam. U nas wyszły np. książki Anny Sawińskiej* i Konrada Godlewskiego.

Brakuje tu wielu podstawowych informacji i ciekawostek, choćby tej że w Korei spożywa się posiłki za pomocą metalowych a nie drewnianych pałeczek. Brakuje szerszego omówienia kluczowych zagadnień socjologicznych, obyczajowych i kulturowych.

Obszerny wątek autobiograficzny – dla polskiego odbiorcy, który nie wie kim jest Frank Ahrens, który nigdy nie czytał jego artykułów w „The Washington Post” i liczył na nieco inną lekturę, może być kompletnym nieporozumieniem. Kiedy w tle tych historii jest Korea Południowa – to OK, ale tutaj mamy perypetie kompletnie niezwiązane z państwem funkcjonującym na południu półwyspu.


Zamiast otwarcia na koreańską kulturę, jej specyfikę i odmienność, autor za wszelką cenę stara się chronić amerykańską tożsamość, dawne przyzwyczajenia i wartości. (Do czego ma prawo, ale jeśli chcemy poznać inny kraj, i pisać o nim i jego mieszkańcach, to warto się nieco poświęcić, a przynajmniej wykazać nieco entuzjazmu...).

Częste odwołania do Boga i religii, egzaltowane deklaracje wiary – podkreślające zdecydowanie zagubienie i brak głębszej refleksji, uwiedzenie treściami ocenianymi przez pryzmat własnych emocji, mogą działać na nerwy nieco mniej religijnym odbiorcom.

Powtórzenia informacji w wątku osobistym.

Detale techniczne i organizacyjne, związane z branżą samochodową będą interesujące dla czytelników pism motoryzacyjnych, jednak dla tych zainteresowanych samą Koreą, mogą być po prostu męczące. Samo poznawanie mechanizmów firmy, tego jak funkcjonuje i jak zapatruje się na rynek, może być interesujące, ale omówienia kolejnych modeli aut już nie.

Autor i jego małżonka zachowują się nieco niepoważnie – ich wybory zawodowe w sposób oczywisty kolidują z planami życia rodzinnego, a oczekiwania że pracodawca dostosuje się do ich sytuacji, i nie będzie mieć nic przeciwko niewywiązywaniu się z zawartej umowy, zerwaniu kontraktu, to coś zupełnie odmiennego od znanych nam standardów.

Choć korekta wypadła bardzo dobrze, niektóre zdania są nieco nieporadne i wymagają modyfikacji: str. 13 – w tym humorystycznym ujęciu dochodzi do pewnego przeinaczenia.
Mamy Republikę Korei, czyli prawowitą kontynuatorkę tamtejszej państwowości, oraz KRLD (Koreńską Republikę Ludowo-Demokratyczną), czyli totalitarny reżim. Określenia Korea Północna i Południowa to nazwy porządkujące, medialne, które większość opinii publicznej uważa błędnie za formalne. Logicznym jest że każdy z koreńskich tworów państwowych uważa się za ten jedyny słuszny i chciałby być rządzić niepodzielnie; dalej na tej samej stronie – kulejący styl (Popu i K-popu); Kraj-kraj – to zdanie brzmi jakby wyjęte ze sprawdzianu pisanego przez bardzo źle przygotowanego ucznia, który nie wkuł ani dat ani nazwisk, i ma pewne problemy ze stylistyką; str. 14 – „ma najbardziej na świecie poprawianą urodę” – idzie o odwołanie do statystyk, brzmi jednak dziwnie; str. 30 – „stworzony” – POCZĘTY, nieadekwatne sformułowanie; str. 62 – żadnego J?; str. 117 – 10 linijka od końca, LECZ do skasowania; str.118 – tłumacz wychwycił ważną nieścisłość; str. 126 – „nie bądź wyróżniający” – nie wyróżniaj się – prawdopodobnie odwzorowanej błędnej konstrukcji gramatycznej lub kiepskie oddanie dwuznacznej formy oryginalnej; str. 218 – „lecz” do usunięcia ze zdania; str. 235 – 5 linijka pierwszego akapitu – brak tu sensu; str. 263 – zreformować się (się zreformować); str. 272 – lekarstwo, rodzaj nijaki, więc JE a nie GO; str. 279 – przypis wyjaśniający tę kwestie pojawił się już na początku książki; str. 297 – w 18 linijce jest „a” do skasowania; str. 339 – pani dyplomaty (dyplomatki); str. 341 – „Hobbesowskiej” (hobbesowskiej). + Internet pisany jest tu konsekwentnie dużą literą. Notatka o autorze na skrzydełku jest nieaktualna – ma on także drugie dziecko (o czym mowa jest pod koniec książki, no chyba że zaszło coś o czym tam nie napisano).

* Anna Sawińska jest ponadto autorką ciekawego bloga, interesujących wpisów na FB oraz cyklu podcastów pt. „Zakorkowani”, w których wraz z kolegą pracującym przez jakiś czas w LG omawia wszystko to co powinno się znaleźć w książce Ahrensa.

Koreańczycy. W pułapce doskonałości (2016)

Wbrew temu co sugeruje tytuł polskiego wydawcy, nie jest to książką ściśle analityczna, charakteryzująca ogół południowokoreańskiego społeczeństwa i jego dążenia. Nie taki też był jej zamysł. To raczej zapiski nt. trzech i pół roku z życia poza USA, które okazały się dla autora przełomowe pod kątem prywatnym i zawodowym. Tytuł...