Klasyczna już książka, czytana wielokrotnie w kręgu etnologów, antropologów społecznych czy kulturowych oraz ich studentów. Książka na swój sposób rewolucyjna jak kiedyś może publikacja pamiętników Malinowskiego, bo prezentuje w zupełnie inny (szczery, otwarty, niezakłamujący rzeczywistości, nie ugładzający jej i nie chowający prawdy pod płaszczyk poprawności politycznej lub może etycznej) sposób zdawanie relacji z pobytu badacza społecznego w terenie swojej pracy. Dla osób związanych zawodowo lub naukowo z pracą terenową badacza społecznego moim zdaniem pozycja obowiązkowa, klasyczna, wyznaczająca pewien etap w historii dyscypliny, który powinno się znać ze źródła. Natomiast innych przestrzegałbym przed traktowaniem tej książki jako reportażu - nie jest to reportaż. Znajdziecie tu dużo odwołań do terminologii i dorobku antropologicznego jak i eksperymentowanie z etyką i metodą prowadzenia badań terenowych przedstawione na żywym organizmie. Jak szukacie reportażu poszukajcie innych pozycji.

Klasyczna już książka, czytana wielokrotnie w kręgu etnologów, antropologów społecznych czy kulturowych oraz ich studentów. Książka na swój sposób rewolucyjna jak kiedyś może publikacja pamiętników Malinowskiego, bo prezentuje w zupełnie inny (szczery, otwarty, niezakłamujący rzeczywistości, nie ugładzający jej i nie chowający prawdy pod płaszczyk poprawności politycznej...

Klasyka o badaniach terenowych. Napisana przystępnym językiem. Porusza problemy, z którymi stykają się początkujący etnografowie. Być może będzie ciekawa również dla podróżników, reportażystów, fotografów, itp. A być może okaże się dla nich zbyt abstrakcyjna... Ja, w każdym razie, odnalazłem w niej problemy, z ktorymi borykałem się podczas własnych badań. A wcale nie prowadziłem ich w Afryce.

Klasyka o badaniach terenowych. Napisana przystępnym językiem. Porusza problemy, z którymi stykają się początkujący etnografowie. Być może będzie ciekawa również dla podróżników, reportażystów, fotografów, itp. A być może okaże się dla nich zbyt abstrakcyjna... Ja, w każdym razie, odnalazłem w niej problemy, z ktorymi borykałem się podczas własnych badań. A wcale nie...

Jak na świeżo upieczonego antropologa, jakim w momencie pisania książki był Rabinow, odznaczał się on niezwykłym poziomem autorefleksji. Zauważa nie tylko to, jaki wpływ ma jego osoba na ludzi, których spotyka w czasie badań, ale także to, że praca badawcza nie pozostaje bez wpływu także na jego własny sposób postrzegania świata. Bez ogródek pisze o problemach napotykających badacza w terenie, o jego rozterkach i emocjach, które przecież zawsze takiej działalności towarzyszą.
Książka, dzisiaj nazywana klasykiem, przeznaczona jest nie tylko dla studentów antropologii, którzy - tak jak wtedy Rabinow - marzą o "prawdziwych" badaniach terenowych, ale także dla tych, którym etnologia kojarzy się co najwyżej z owadami.

Jak na świeżo upieczonego antropologa, jakim w momencie pisania książki był Rabinow, odznaczał się on niezwykłym poziomem autorefleksji. Zauważa nie tylko to, jaki wpływ ma jego osoba na ludzi, których spotyka w czasie badań, ale także to, że praca badawcza nie pozostaje bez wpływu także na jego własny sposób postrzegania świata. Bez ogródek pisze o problemach...

Czyta się ją jak dobrą powieść podróżniczą i aż trudno wtedy sobie uświadomić jak duży wpływ miała ta książka na nurt antropologii. Jej największą wadą jest chyba jedynie to, że jest tak krótka. Przez to trochę trudniej jest wgłębić się w klimat Maroka i badań terenowych. Gdyby powstawało więcej takich książek, myślę że także sama antropologia kulturowa stała się bardziej pożądanym kierunkiem. :)

Czyta się ją jak dobrą powieść podróżniczą i aż trudno wtedy sobie uświadomić jak duży wpływ miała ta książka na nurt antropologii. Jej największą wadą jest chyba jedynie to, że jest tak krótka. Przez to trochę trudniej jest wgłębić się w klimat Maroka i badań terenowych. Gdyby powstawało więcej takich książek, myślę że także sama antropologia kulturowa stała się bardziej...

jakbym siedziała przy stoliku, kawa za kawą, i wpadliśmy tylko na chwilkę ale zasiedzieliśmy się jakoś i opowiada mi o swojej podróży wakacyjnej. a zaczęło się od stwierdzenia że tylko samotność otwiera na ludzi. i że antropolog to taki ktoś kto najpierw patrzy na to co ma w środku, potem łapie za notatnik. to podstawa, to jasne, ale to nieczęste. on ma wewnętrzne ciepło i łagodność.

jakbym siedziała przy stoliku, kawa za kawą, i wpadliśmy tylko na chwilkę ale zasiedzieliśmy się jakoś i opowiada mi o swojej podróży wakacyjnej. a zaczęło się od stwierdzenia że tylko samotność otwiera na ludzi. i że antropolog to taki ktoś kto najpierw patrzy na to co ma w środku, potem łapie za notatnik. to podstawa, to jasne, ale to nieczęste. on ma wewnętrzne ciepło i...