Wahałam się między oceną 1 a 2, ale po prostu nie mogłam dać tej 2.
Pisanie Pani Majewskiej jest dla mnie totalnie odrzucające, a historie, które "wymyśla", są ogłupiające. To przypomina majaczenia rozbudzonej popędem gimnazjalistki (auć, już nie ma gimnazjum - tej książki też powinno nie być) marzącej o nocy z nauczycielem wf-u.
Jakkolwiek na mnie te brednie nie działają, tak uważam, że młode dziewczyny czy smutne kobiety szukające pocieszenia, które złapią w ręce tę pozycję, mogą na zawsze doznać skrzywienia.
"Baśnik" jest opowieścią o kobiecie pozbawionej jakiejkolwiek siły, nie mającej cienia rozumu, zupełnie biernej. To osoba, która nie potrafi podejmować decyzji. To antybohaterka.
Nie neguję związku starszej z młodszym, to przecież nawet fajne jest. Ja się tylko zastanawiam, jak można tak pieprzyć (w dwojakim znaczeniu) przez 343 strony - zupełnie o niczym.
DIALOGI!!!!!!!!! Powtarzanie tego, co było stronę bliżej. Och!!! Pani M. no proszę nie traktować czytelnika jak skończonego idioty i sklerotyka.
I ten tani pornos (choć pornos właściwie zawsze jest tani)!
To nie książka dla mnie i nigdy nie będzie. Jestem wręcz rozgoryczona, że takie "coś" znajduje wydawcę, a już poważnie przeraża mnie, że znajduje czytelnika.
Autorka zastosowała "zabieg pamiętnikarski", wynurzenia do kajecika - z założenia dobry, ale co z tego wyszło? Patos, sentymentalizm, filozofowanie kobiecinki, która nic o filozofii nie wie. Miało być wzniośle i pięknie... domyślam się, że ten pamiętnik miał być skarbnicą złotych myśli, które zachwycone czytelniczki będą powtarzać w towarzystwie jak mantrę i lekarstwo na okrutny, niesprawiedliwy świat. Nic z tego! To bredzenie i jeśli ktoś to będzie powtarzał, (nie w formie żartu, tylko na serio) to również będzie bredził.
Tę książkę (o licho piekielne!) również otrzymałam w konkursie lubimy czytać (jak i dwa inne tytuły tej autorki). Postanowiłam więc wywiązać się z zadania i się z tą historyjką zapoznać. Nie miałam złudzeń (wiedział już jak pisze P.Majewska) lecz liczyłam, że może dwie gwiazdki dam, no może nawet trzy - lecz ze strony na stronę było gorzej i gorzej. Więcej i więcej absurdów i głupot. Pisarka nie dała mi szansy...
1/10
Jak zawsze - okładka ładna.
Tytuł chwytliwy.

***
Wyjątkowo drażniące przekomarzania się. Rozmowy, które niczego nie tłumaczą ani nie wyjaśniają. Opisy powtarzalne i nijakie.
Fabuła tak szarpana, wątków tak wiele, że można tylko złapać się za głowę i jęczeć z bólu.
***
A już najlepsze jest to "przeznaczenie" Basi i Marcina. Los tak chciał, los to sprawił - my, ludzie, jesteśmy tylko listkami na wietrze... Fuj! Historia ich pierwszego spotkania, wątków pobocznych, współtowarzyszących - można oszaleć. Ach i to jego "Kocham Cię, DZIEWCZYNO" - no dajcie spokój. Może na raz tak się da, ale po kolejnych stronach robi się kiczowato.
***
Choroba męża/"niemęża" - na zamówienie, by dramat większym był, doprawdy urocze...
***
Przykro mi, ale pewne rzeczy należy omijać z daleka - i jest to również ta książka. I inne Pani Autorki... Chyba, że ktoś lubi telenowele (no to wpadłam, sporo takich ludzi przecież jest - więc sobie Pani Majewska jeszcze popisze).
***
I na śmierć bym zapomniała - ten podział, że MIESIĄCE to rozdziały - miesiąc mijał jak dzień, a chyba nie powinien?

Wahałam się między oceną 1 a 2, ale po prostu nie mogłam dać tej 2.
Pisanie Pani Majewskiej jest dla mnie totalnie odrzucające, a historie, które "wymyśla", są ogłupiające. To przypomina majaczenia rozbudzonej popędem gimnazjalistki (auć, już nie ma gimnazjum - tej książki też powinno nie być) marzącej o nocy z nauczycielem wf-u.
Jakkolwiek na mnie te brednie nie...