O takich książkach jak "Czerwony głód" moja nieodżałowana babcia mówiła, że są straszne. Straszne, bo spędzające sen z powiek. Straszne, bo niedające spokoju na jawie, wciąż "swędzące" i natrętnie nawracające, każące myśleć o tym, co się przeczytało, nawet wtedy, gdy wcale nie ma się na to ochoty.

Anne Applebaum wykonała tytaniczną pracę, zbierając, a następnie segregując i wykorzystując materiały do swojej głośnej książki, obok której nie można przejść obojętnie.
Jestem pełna podziwu dla jej reporterskiego i literackiego warsztatu, dla sposobu przekazywania bogatej wiedzy w sposób szczegółowy, a jednocześnie przystępny i w pełni zrozumiały nawet dla laika.

Autorka w pierwszej połowie swojej książki opisuje przede wszystkim wydarzenia historyczno-polityczne oraz społeczne, które doprowadziły w latach 30. minionego wieku do tzw. wielkiego głodu na Ukrainie, dramatu, jaki pochłonął miliony ofiar. Jest to przerażające samo w sobie, a zadziwiające tym bardziej, że doszło do tego na terenach słynących z żyznych ziem i bogatych plonów.

Właściwie określenie "doszło" nie jest tu adekwatne, gdyż Hołodomor został zaplanowany drobiazgowo przez sowieckie władze, którym nie w smak było wybijanie się Ukrainy na niepodległość.
Niewiarygodne, jak można było z zimną krwią skazać na śmierć głodową niewinnych ludzi, w dodatku własnych rodaków.

W drugiej połowie książki Anne Applebaum skupia się na konkretnych przykładach i udokumentowanych przypadkach ludobójstwa, gdyż tak właśnie z całą pewnością można nazwać głodową gehennę ludności ukraińskiej.
Przywoływane przez autorkę opisy mrożą krew w żyłach i przerażają nawet tych czytelników, dla których temat wielkiego głodu nie jest niczym nowym.

Porażającą treść uzupełniają archiwalne zdjęcia, które robią ogromne wrażenie. To nie kadry z fikcyjnych filmów, lecz dokumenty, które nieraz kosztowały autorów wolność, a nawet życie.

Czyta sie "Czerowny głód" ze ściśniętym sercem i wielkimi emocjami. Przyznam, że nieraz musiałam sobie zrobić przerwę w lekturze, by dojść do siebie. Mimo iż odłożyłam już książkę na półkę, wciąż nie mogę się po niej otrząsnąć.

Na pewno nie jest to książka lekka i przyjemna, ale warto, a nawet trzeba się z nią zmierzyć.

O takich książkach jak "Czerwony głód" moja nieodżałowana babcia mówiła, że są straszne. Straszne, bo spędzające sen z powiek. Straszne, bo niedające spokoju na jawie, wciąż "swędzące" i natrętnie nawracające, każące myśleć o tym, co się przeczytało, nawet wtedy, gdy wcale nie ma się na to ochoty.

Anne Applebaum wykonała tytaniczną pracę, zbierając, a następnie segregując...