Życie pisze najbardziej przejmujące historie, i te piękne, i okrutne. Miłość Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego ("Małej" i "Ju", jak się pieszczotliwie nazywali) zaczęła się od opowieści o Tristanie i Izoldzie wystukanej alfabetem Morse'a na murze odgradzającym dwie więzienne cele. Od tej chwili, Wiesia i Jerzy, skazani na lata uwięzienia za działanie "w celu obalenia przemocą ludowo-demokratycznego ustroju Państwa Polskiego" bezgranicznie zakochali się w sobie.

Pomiędzy tym dniem a momentem, w którym stając na "ślubnym kobiercu" (ślub odbył w więzieniu w Grudziądzu) wreszcie dane im się było spotkać, upłynąć musiały długie lata upokorzeń, opresji i strachu a jedynym, co trzymało ich przy życiu i zdrowych zmysłach była ich wzajemna miłość. "Rozmawiali" ze sobą listami, w których doręczaniu pośredniczył ojciec Jerzego. "Papa", jak go oboje nazywali, również pokochał i traktował podwójnie osieroconą w wyniku działań aparatu systemu (matka Wiesi, która nie zniosła uwięzienia i tortur psychicznych, popełniła samobójstwo, ojciec w tym czasie przebywał na Syberii) Małą, jak własną córkę.

"Krótka historia o długiej miłości" jest w głównej mierze kompilacją korespondencji pomiędzy Małą a Ju. Skromny, ale dosadny komentarz redaktorów ma zaś w pełni ukazać okrutnie brutalne traktowanie przez zwyrodnialców na usługach systemu, niemal beznadziejne położenie, oraz grozę sytuacji Wiesi i Jerzego (młodych bohaterów Polski Podziemnej, których po wojnie zrównano z pospolitymi przestępcami, mordercami i zbrodniarzami z obozów zagłady), którzy w pisanych do siebie listach unikali poruszania tych tematów, aby oszczędzić sobie nawzajem bólu.

Historia Wiesi i Jurka, mimo iż pełna jest smutku i cierpienia, pięknie dowodzi, że potęga szczerego uczucia łączącego dwoje ludzi zdolna jest przemóc największe zło i udrękę. Pomaga zachować człowieczeństwo i godność, stawić czoło wielkiej niesprawiedliwości i ludzkiej podłości a w najczarniejszej godzinie stanowi ostatni "promień otuchy". Książka ta jest niezwykle szczerym, prawdziwie pięknym i pokrzepiającym świadectwem prawdziwej miłości.

Życie pisze najbardziej przejmujące historie, i te piękne, i okrutne. Miłość Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego ("Małej" i "Ju", jak się pieszczotliwie nazywali) zaczęła się od opowieści o Tristanie i Izoldzie wystukanej alfabetem Morse'a na murze odgradzającym dwie więzienne cele. Od tej chwili, Wiesia i Jerzy, skazani na lata uwięzienia za działanie "w celu...