Co to był za łajdak z tego Doriana Graya!
Bardzo dobry opis przemiany młodego, naiwnego, nieświadomego i trochę narcystycznego młodzieńca w człowieka bez serca, bez skrupułów i bez żadnych zahamowań. Aż trudno uwierzyć, że nasz bohater na początku potrafił się popłakać nad kruchością młodości, by potem zachwycać się obrazem rozkładu swojej duszy. No ale cóż, grunt był podatny i miał na nim kto pracować. Dorian w pewnym momencie zaczyna się zachowywać jak Lady Makbet lub nasza Balladyna - zaczyna mieć paranoje, obawia się wyjawienia swoich sekretów, podejrzewa niewinnych ludzi, że je znają. Fascynujące jest też, że na przykład sztuka bardzo porusza jego wrażliwość, natomiast z ludzkimi tragediami szybko przechodzi do porządku dziennego, zachowuje się jakby się nic nie stało. Jak napisał kiedyś Jacek Kaczmarski w piosence: "Spałem dobrze, przez ścianę słysząc ludzkie krzyki, a usnąć nie mogłem przy dźwiękach muzyki". Czasem rozpacza nad kimś, ale tylko dlatego, że skupia się na tym, jak ON cierpi. Z drugiej strony niekiedy pojawiają się momenty opamiętania i refleksji, ale nie trwają one długo i po nich Gray jeszcze bardziej nurza się w "nowym hedonizmie".
Książkę czyta się bardzo dobrze, nie czuć upływu tak długiego czasu od premiery. Moim zdaniem główne jej zalety to ciekawy niebanalny pomysł oraz opis zmiany charakteru i studium psychiki łajdaka.
Polecam.
Na końcu chciałam pogratulować geniuszowi, który pisał streszczenie fabuły na okładkę mojego wydania, spojleruje ono bowiem wydarzenia z przedostatniej strony powieści...

Co to był za łajdak z tego Doriana Graya!
Bardzo dobry opis przemiany młodego, naiwnego, nieświadomego i trochę narcystycznego młodzieńca w człowieka bez serca, bez skrupułów i bez żadnych zahamowań. Aż trudno uwierzyć, że nasz bohater na początku potrafił się popłakać nad kruchością młodości, by potem zachwycać się obrazem rozkładu swojej duszy. No ale cóż, grunt był...