Prawie 6 lat temu przeczytałam "Ulotne chwile szczęścia" Robyn Carr. Wtedy to było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej amerykańskiej pisarki powieści obyczajowych i historycznych, które znalazły się na liście bestsellerów New York Times. Przyjemnie było znów znaleźć się w Virgin River i "spotkać" dawnych znajomych.

Prawie rok po śmierci męża Bobby'ego 27-letnia Marcie postanawia odnaleźć jego przyjaciela Iana. Kilka lat temu Ian przeniósł poważnie rannego młodszego kolegę z pola walki w Iraku. Uraz mózgu spowodował całkowity paraliż u Bobby'ego, którym do końca opiekowali się najbliżsi.
Marcie spotkała Iana tylko raz, gdy ten podczas urlopu odwiedził sparaliżowanego przyjaciela. Znała go wcześniej z listów męża. Z czasem sama zaczęła do niego pisać, ale nigdy nie otrzymała wiadomości zwrotnej. Fakt, że nigdy też jej list nie został zwrócony, spowodował, że kobieta zdecydowała się odnaleźć Iana, by dowiedzieć się, co się wydarzyło w Iraku, lepiej poznać mężczyznę i móc poukładać sobie na nowo życie.
Wbrew zdaniu siostry i brata wyrusza w podróż...

Historia jest dość przewidywalna, ale to nie ujmuje jej walorów.
Ian jest przykładem człowieka, który za wszelką cenę stara się być inny od ojca - mruka, który niegdyś chwalił się synem służącym w marines, a obecnie niechcącym go znać. Nigdy nie okazał czułości żonie i synowi. Uznawał, że żona była od tego, by sprostać obowiązkom domowym. Syn w jego mniemaniu nie sprostał jego ambicjom, a wręcz przyniósł mu wstyd, więc nie chce go znać. Ian za wszelką cenę nie chce stać się do niego podobnym i wyjeżdża z rodzinnego Chico, by zaszyć się leśnej głuszy. Gdyby nie Marcie być może skończyłby właśnie jak ojciec.
Pisarka podejmuje temat wytrwałości w osiąganiu celu, mimo że bliscy uważają, że nie ma to sensu. Mercie okazuje się silną kobietą nie tylko w czasie poszukiwań Iana, ale też w trakcie opieki nad Bobbym. Ma po swojej stronie rodzeństwo i rodzinę zmarłego męża. Łatwo nawiązuje kontakty i zaraża optymizmem.
"Pożegnanie z przeszłością" to również książka o tym, że należy pielęgnować relacje i znajomości. Pisarka przypomina, że brak dbałości o bliższych i dalszych znajomych prowadzi do ich odsunięcia się. Natomiast utrzymywanie kontaktów, zatrzymanie się na chwilę rozmowy, czy udzielanie wzajemnej pomocy powoduje, że ludzie stają się sobie bliżsi, mogą na sobie polegać i wspierać się, gdy przychodzi na to czas.

Polecam dla relaksu.

Prawie 6 lat temu przeczytałam "Ulotne chwile szczęścia" Robyn Carr. Wtedy to było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej amerykańskiej pisarki powieści obyczajowych i historycznych, które znalazły się na liście bestsellerów New York Times. Przyjemnie było znów znaleźć się w Virgin River i "spotkać" dawnych znajomych.

Prawie rok po śmierci męża Bobby'ego 27-letnia...

jeżeli ktoś lubi tego typu książki - dla wytchnienia, miła i przyjemna, to jak najbardziej polecam

jeżeli ktoś lubi tego typu książki - dla wytchnienia, miła i przyjemna, to jak najbardziej polecam

Taka ciekawostka... na stronie 190 ( o ile dobrze pamiętam) występuje błąd. Marcie zwraca się o "Bobbym" - "Ian". Taka pomyłka rzuciła mi się w oczy dwa razy w ciągu lektury :)
Tak poza tym książka ta, zaklasyfikowana jako harequin, przewidywalna, nie zapadnie na długo w mojej pamięci, mimo wszystko fajnie było chociaż na chwilę powrócić do mieszkańców Virgin River.

Taka ciekawostka... na stronie 190 ( o ile dobrze pamiętam) występuje błąd. Marcie zwraca się o "Bobbym" - "Ian". Taka pomyłka rzuciła mi się w oczy dwa razy w ciągu lektury :)
Tak poza tym książka ta, zaklasyfikowana jako harequin, przewidywalna, nie zapadnie na długo w mojej pamięci, mimo wszystko fajnie było chociaż na chwilę powrócić do mieszkańców Virgin...

Lekka, łatwa i przyjemna lektura ze szczęśliwym zakończeniem. Historia pełna miłości, szczęśliwych zbiegów okoliczności i przyjaźni. Ku pokrzepieniu serc.

Lekka, łatwa i przyjemna lektura ze szczęśliwym zakończeniem. Historia pełna miłości, szczęśliwych zbiegów okoliczności i przyjaźni. Ku pokrzepieniu serc.

Książka która nic nie wnosi w życie. Nudna i przewidywalna.Zdecydowanie nie polecam.

Książka która nic nie wnosi w życie. Nudna i przewidywalna.Zdecydowanie nie polecam.

Ciekawa historia, momentami zaskakująca i poruszająca. Wciągająca do ostatniej strony. Polecam wszystkim, nie tylko Paniom :)

Ciekawa historia, momentami zaskakująca i poruszająca. Wciągająca do ostatniej strony. Polecam wszystkim, nie tylko Paniom :)

Zachwyciła mnie okładka. Piękna. Tak naprawdę nie wiem czego się spodziewałam w środku... jednak treść mnie mimo wszystko zaskoczyła.
Temat traumy żołnierzy służących w Iraku nie jest mi obcy i z ciekawością śledziłam zmagania głównych bohaterów. A, że koniec książki jest przewidywalny? Cóż, bardzo życzyłabym wszystkim marines takiego "końca żołnierskiego życia". W sumie to nie tylko im, ale każdemu który przechodzi w swoim życiu taki etap, że nie jest w stanie zrobić kroku bez pomocy kogoś, kto wbrew wszystkiemu stanie obok.
Książka mimo tematu lekka, na jedno popołudnie, szybko się czyta i taka rzeczywiście "harlequinowata", jednak polecam.
Przeczytajcie, może nie uciekniecie od kogoś kto na was ryknie?!

Zachwyciła mnie okładka. Piękna. Tak naprawdę nie wiem czego się spodziewałam w środku... jednak treść mnie mimo wszystko zaskoczyła.
Temat traumy żołnierzy służących w Iraku nie jest mi obcy i z ciekawością śledziłam zmagania głównych bohaterów. A, że koniec książki jest przewidywalny? Cóż, bardzo życzyłabym wszystkim marines takiego "końca żołnierskiego życia". W...

Powiem tak nie oceniajmy książki po okładce,po drugie trudno mi zrozumieć dlaczego książka ta została porównana do halequina.Świetna książka,jak i na deszczowy wieczór tak i na urlop.W trakcie czytania zakręciła się łezka ale i uśmiech zagościł na twarzy.Taka lekka literatura kobieca ,ale niesamowicie wciągająca.Polecam :-D

Powiem tak nie oceniajmy książki po okładce,po drugie trudno mi zrozumieć dlaczego książka ta została porównana do halequina.Świetna książka,jak i na deszczowy wieczór tak i na urlop.W trakcie czytania zakręciła się łezka ale i uśmiech zagościł na twarzy.Taka lekka literatura kobieca ,ale niesamowicie wciągająca.Polecam :-D

Nie szata zdobi człowieka, nie okładka książkę!
Okładka tej książki aż krzyczała do mnie: weź mnie, kup mnie, zaczytaj się. Wzięłam, kupiłam, ale nie zaczytałam się nawet na chwilę. Harlequin jakich wiele... ckliwy, melodramatyczny, sztampowy, przewidywalny. Nie znoszę takich dyrdymałów!
Nie polecam oczywiście.

Nie szata zdobi człowieka, nie okładka książkę!
Okładka tej książki aż krzyczała do mnie: weź mnie, kup mnie, zaczytaj się. Wzięłam, kupiłam, ale nie zaczytałam się nawet na chwilę. Harlequin jakich wiele... ckliwy, melodramatyczny, sztampowy, przewidywalny. Nie znoszę takich dyrdymałów!
Nie polecam oczywiście.

Marcie dzieli los z wieloma współczesnymi kobietami - zostaje wdową po mężu-żołnierzu, służącym w Iraku. Po długich latach opieki nad rannym, wegetującym mężem, musi pogodzić się z jego śmiercią. Ale nie może się pogodzić ze zniknięciem najlepszego przyjaciela męża, który uratował mu życie. Wyrusza w długą podróż, poszukując Iana. A może poszukując spokoju własnego sumienia? A może sposobu na ułożenie sobie życia? W końcu znajduje dzikiego Iana, do którego nie sposób dotrzeć. Ale przecież "każdy człowiek powinien sam i tylko sam, i tylko na swoich warunkach, i tylko o własnych siłach przecierać swój szlak. Po swojemu błądzić, po swojemu odnajdywać drogę i docierać do celu." Marcie dociera do sedna sprawy, do serca Iana i dowiaduje się, dlaczego uciekł, dlaczego zostawił Bobby'ego, dlaczego zostawił przede wszystkim ją.. Czy w górskiej, zapomnianej przez Boga i ludzi, chacie Marcie i Ian wyjaśnią sobie najgłębsze rany, najpilniej strzeżone tajemnice? A może każde z nich pójdzie swoją drogą i po swojemu będzie przecierać własny szlak?

Marcie dzieli los z wieloma współczesnymi kobietami - zostaje wdową po mężu-żołnierzu, służącym w Iraku. Po długich latach opieki nad rannym, wegetującym mężem, musi pogodzić się z jego śmiercią. Ale nie może się pogodzić ze zniknięciem najlepszego przyjaciela męża, który uratował mu życie. Wyrusza w długą podróż, poszukując Iana. A może poszukując spokoju własnego...