Zaskakujący suplement do „Z przejmującego zimna”. Prequel i bezpośrednia kontynuacja jednocześnie. Na dodatek z bohaterami, którzy objawili się nam w pełnej krasie w „Druciarzu, krawcu, żołnierzu, szpiegu”. John le Carré wraca do swojej najsłynniejszej powieści i swojego „cyrkowego” uniwersum, by wyjaśnić jej najsłabszy i jednocześnie najbardziej fascynujący fragment. Odpowiada na pytanie, na które fani pisarza starają się odpowiedzieć od 55 lat – co tak naprawdę stało się w finale „Z przejmującego zimna”, kto stoi za tragedią agenta Leamasa i Liz Gold.
Stary człowiek opowiada o starych ludziach i sprawach. Rzecz jest więc dla starych wiarusów, powieścią dla koneserów lub, jak kto woli, maniaków twórczości pisarza. Ale tylko z pozoru. Bo John le Carré jest bardzo dziarskim staruszkiem. Dlatego okazuje się, że jego proza – choć podana ze staromodną elegancją i klasą popołudniowej herbatki z kruchymi ciasteczkami u babci arystokratki – ma siłę tuzina zespołów punkowych. Pisarza napędza wielki, niesłabnący, wręcz przeciwnie – narastający, wkurw: na współczesną politykę, polityczną poprawność, oportunizm, dyktat korporacji i pieniądza. Na dodatek wciąż doskonale wie, jak się pisze thrillery. Dlatego, choć nie jest to z pewnością najlepsza powieść le Carré’go, czyta się ją jednym tchem. Jednym tchem i z niezwykłą przyjemnością.
„Szpiegowskie dziedzictwo” to z jednej strony mistrzowski (ale w przypadku tego pisarza, nie jest to żadne zaskoczenie) język, a z drugiej zaskakująca forma. Tak le Carré jeszcze nigdy nie skonstruował swojej historii. „Szpiegowskie dziedzictwo” to bardzo kameralny dramat – rzecz doskonale nadająca się do wystawienia na deskach teatralnych, a jednocześnie gotowy scenariusz telewizyjnego dokumentu zapomnianej akcji wywiadu – z fabularyzowanymi, czarno-białymi retrospekcjami i aktorami w rolach osób dramatu oraz czytanymi przez lektora/narratora fragmentami starych dokumentów. Ta „telewizyjna” narracja nadaje nowemu dziełu Johna le Carré zaskakującej świeżości i dynamiki. Dziś tak śmiało, w czasach sformatowanych sposobów opowiadania, pisze niewielu. Niewielu wierzy w inteligencję i wyobraźnię czytelnika. Niewielu wreszcie ośmiela się tą wyobraźnię uruchamiać.
Ciuch szyty u krawca a nie kupiony w sieciówce. Doskonała rzecz. Dla naiwniaków, którzy wciąż szukają w literaturze szlachetności.

Zaskakujący suplement do „Z przejmującego zimna”. Prequel i bezpośrednia kontynuacja jednocześnie. Na dodatek z bohaterami, którzy objawili się nam w pełnej krasie w „Druciarzu, krawcu, żołnierzu, szpiegu”. John le Carré wraca do swojej najsłynniejszej powieści i swojego „cyrkowego” uniwersum, by wyjaśnić jej najsłabszy i jednocześnie najbardziej fascynujący fragment....