Generalnie „Przybysza z morza” można pod pewnymi względami potraktować jako swoiste nowe otwarcie. A to dlatego, iż autor śmiałym krokiem zwraca się tutaj ku młodszemu pokoleniu bohaterów. (…) Dzieci Rossa i Demelzy – Clowance oraz Jeremy – pukają więc do bram dorosłości, stając się niejako oczkami w głowie pana Grahama. (…)

I wszystko byłoby jak najbardziej w porządku, gdyby nie fakt, że wyżej wymieniona dwójka, choć mająca miłą osobowość, nie dorównuje pod kątem wyrazistości swoim rodzicom. Ale zdecydowanym zawodem jest Stephen Carrington, czyli tytułowy przybysz z morza, którego zadanie polega na namieszaniu w życiu kornwalijskiej familii. (…)

Rzecz jasna pojawia się jeszcze więcej postaci, zarówno jeśli chodzi o świeży nabytek, jak i pewnych członków tzw. starej gwardii, na czele z Demelzą, Rossem oraz jego odwiecznym rywalem George’em Warlegganem. Tyle że przez dokonaną w ósmym tomie zmianę warty śledziłam fabułę z trochę mniejszym zaangażowaniem niż dotąd, co absolutnie nie znaczy, że odradzam lekturę fanom sagi albo zwolennikom powieści historyczno-obyczajowych ogółem. To wciąż przyzwoita jakość, a perypetie bohaterów tradycyjnie ubarwiono takimi elementami, które służą głębszemu zanurzeniu w przerabianej epoce.

Opinia jest fragmentem recenzji, którą opublikowałam w całości na moim blogu:
https://crouschynca.blogspot.com/2019/01/przybysz-z-morza-winston-graham-recenzja.html

Generalnie „Przybysza z morza” można pod pewnymi względami potraktować jako swoiste nowe otwarcie. A to dlatego, iż autor śmiałym krokiem zwraca się tutaj ku młodszemu pokoleniu bohaterów. (…) Dzieci Rossa i Demelzy – Clowance oraz Jeremy – pukają więc do bram dorosłości, stając się niejako oczkami w głowie pana Grahama. (…)

I wszystko byłoby jak najbardziej w porządku,...