Karakter ostatnio rozpieszcza nas przedrukami z bardzo przyzwoitej - i zapewne już niedostępnej - antologii estetyki japońskiej w redakcji Wilkoszewskiej. A to "Księga herbaty", a to "Pochwała cienia" - rzeczywiście z takiej śmietanki brakowało "Struktury iki".

Proszę jednak nie dać się zwieść tą "śmietanką" - to jest ciężka książka. Kuki Shuzo był filozofem i jego esej taki właśnie jest - filozoficzny, z potężnym "aparatem" analizy w bardzo europejskim stylu.
O iki pisze w kontekście zachowania, emocji, projektowania wnętrz czy ubiorów, powołując się głownie na przykłady literackie, ale nawet dla zapalonego japonofila wywody o głębokim sensie iki w pasiastych kimonach może być męczące.

Jeśli zatem ktoś z łaskawych Czytelników zamierza książeczkę nabyć, a zniechęciło go moje marudzenie, proszę porzucić obawy. "Struktura iki" nawet nieprzeczytana jest piękną typograficzną pracą i na półce prezentuje się godnie, chociaż może skromnie (całość nie ma niecałe 130 stron). Dobre i to.

Karakter ostatnio rozpieszcza nas przedrukami z bardzo przyzwoitej - i zapewne już niedostępnej - antologii estetyki japońskiej w redakcji Wilkoszewskiej. A to "Księga herbaty", a to "Pochwała cienia" - rzeczywiście z takiej śmietanki brakowało "Struktury iki".

Proszę jednak nie dać się zwieść tą "śmietanką" - to jest ciężka książka. Kuki Shuzo był filozofem i jego esej...