Jestem zachwycona powieścią – wciągnęła mnie bardzo mocno. Nie skupiała się już na Katedrze, czy sprawach opactwa – ale opowiadała o tętniącym życiem miasteczku, ogarniała szeroko problemy zwykłych ludzi - mieszczan i chłopów. I opisywała echa historii, które miały wpływ na życie i śmierć ludzi. Bitwa pod Crecy była doskonała. A opis dżumy – poruszający.

Autor ma bardzo charakterystyczny sposób opisywania bohaterów. Trzeba zaakceptować formułę, w myśl której - kto jest dobry, ten dobrym pozostanie, a kto jest zły – ten stanie się jeszcze gorszy:).

Towarzyszyłam dwóm kobietom – Caris i Gwendzie, i całym sercem przeżywałam ich porażki, nieszczęścia, zawody miłosne, ale i cieszyłam się z ich sukcesów.

Bardzo lubiłam Caris. Pewne cechy jej charakteru, bez problemu, pozwalały mi identyfikować się z bohaterką. Jej marzenia i pragnienie niezależności, w pewien sposób są też moimi marzeniami. A jej obawy przed poświęceniem się w całości innej osobie, czy to ciągłe niezdecydowanie, albo żal za tym, co się odrzuciło – wszystko jest dla mnie całkowicie zrozumiałe:). Irytujące, ale zrozumiałe:).

Przez całą powieść myślałam o tym, że mam wielkie szczęście, bo żyję w czasach, w których mogę wykonywać wolny zawód. Nie umiem sobie nawet wyobrazić frustracji kobiet, które w XIV wieku marzyły, by zostać lekarzami, prawnikami, architektami itp., a nie mogły - bo były kobietami!

Powieść jest w ogóle pełna świetnych charakterów kobiet – bo była też lady Philippa, przeorysza Cecylia, siostra Elżbieta i siostra Muir. Na takim tle – postacie męskie były wyjątkowo niemrawe. Obronili się, w sumie, tylko biskup Henri i jego kanonik:) - zwyczajni oportuniści, ale z poczuciem humoru.

O Merthinie i Wulfricku – nie będę pisała. Zaciskałam zęby za każdym razem, kiedy podejmowali decyzje. Byli takimi ciapciakami, że uważam, że doskonale pasowaliby do siebie nawzajem, a na pewno nie zasługiwali na kobiety, które ich kochały! Kiedy Merthin zaczął „grzebać” w Katedrze, wybudowanej przez Jacka - po prostu go znienawidziłam!

Gedwyn – był po prostu malutki – a przez porównanie z opatem Philipem – jeszcze mniejszy.

Żałuję postaci Ralpha. Na początku był interesujący. Powinnam jednak pamiętać, że autor ma duży kompleks na punkcie rycerzy i że uważa, że rycerstwo średniowiecznej Europy to tylko furie zniszczenia i śmierci.

Najbardziej rozczarował mnie Thomas. Miał świetne wejście i wielki potencjał, bo dźwigał intrygującą tajemnicę. Ale oprócz krótkiej sceny z żoną i błysku w czasie rozprawy z rozbójnikami – po prostu zniknął z powieści. A cała tajemnica - w ogóle nie wybrzmiała.

Poczułam ogromny żal, kiedy powieść się zakończyła!

Z chwilą, gdy polubię lub nawet znienawidzę bohaterów fikcyjnych - rozstanie z nimi pozostawia pewną pustkę - którą może zapełnić tylko inna powieść i kolejni bohaterowie, których jeszcze nie znam:).

Jestem zachwycona powieścią – wciągnęła mnie bardzo mocno. Nie skupiała się już na Katedrze, czy sprawach opactwa – ale opowiadała o tętniącym życiem miasteczku, ogarniała szeroko problemy zwykłych ludzi - mieszczan i chłopów. I opisywała echa historii, które miały wpływ na życie i śmierć ludzi. Bitwa pod Crecy była doskonała. A opis dżumy – poruszający.

Autor ma bardzo...