Tematy molestowania i napaści seksualnej zawsze są ciężką sprawą do przedstawienia. Trzeba jednak o tym mówić głośno, trzeba nieustannie tłuc to do głów i trzeba nauczyć ludzi, że każdy ma prawdo do sprzeciwu. Każdy z nas jest świętością, a gwałt jest jedną z najgorszych rzeczy, jaka może się człowiekowi przytrafić.
Niszcząc osobę w ten sposób, odbiera się mu, oraz jego otoczeniu, tak wiele…
Jenny Downham precyzyjnie porusza się po mrocznej stronie człowieczeństwa i szerokim wachlarzu charakterów. Przedstawia dwa światy, których rzeczywistość mocno się ze sobą zderza. Obie rodziny mają swoje wady i zalety, a każda radzi sobie z sytuacją na własne sposoby.
Mikey stara się jak może, próbując utrzymać wszystko w ryzach. Ma swoje plany, jest wściekły, a jednocześnie bezradny. Nie można mu się dziwić, zważywszy na w jak przytłaczającej sytuacji się znalazł. Nie ustaje jednak w swojej walce o siostry, dom, matkę która jest bardziej bezradna, chociaż to ona powinna się opiekować nimi. Chłopak jednak mimo tego wszystkiego nie poddał się. Ellie jest przytłoczona własną rodziną. Patrzyłam jak tłamsi się pod próbą perfekcyjności, patrzyłam na to w jakich ryzach próbuje utrzymać ją, przede wszystkim, ojciec. Dziewczyna chce wierzyć w niewinność brata, lecz czeka ją niezwykła długa droga – nie tylko do końca rozprawy, ale także do poznania samej siebie. Jak dla mnie, ona dzięki temu wszystkiemu dopiero zaczęła odkrywać siebie, swój głos.
W ich historii znalazło się parę rzeczy, przez które zaciskałam usta w wąską kreskę. Postawa Parkerów sprawiała, że skóra cierpła mi mimowolnie. Szli tak bardzo w zaparte, uczepiając się swoich racji. Wczytując się w tą małostkowość, pogardę i upór głowy rodu, doznałam niemal nudności. Bycie bogatszym nie sprawia przecież, że można sobie pozwalać na naruszanie czyjejś nietykalności. Wykorzystywanie bezbronnych dla nikogo nie powinno być tak łatwe. Smutek ściskał mi serce, ponieważ autorka perfekcyjnie przedstawiła punkt widzenia tak wielu – że to ona jest winna, że sama chciała, że, że, że… Milion wymówek, wszystko to by usprawiedliwić coś, co powinno się karać.
Styl Downham jest dosadny, niczego nie łagodzi i nie upiększa. Pokazuje czytelnikowi jak wygląda codzienność, nie ukwiecając niepotrzebnie tej miłości, która rodzi się nieoczekiwanie. Dobrze połączyła ból i nienawiść, bezradność i kiełkujące uczucia. Może wydawać się niedorzeczne, by łączyć miłością głównych bohaterów, ale to tylko pierwsze wrażenie. Przecież los to tak bardzo przewrotna sprawa, serwująca wiele ciosów poniżej pasa. Nie bierze jeńców i obdarza łaską w nieoczekiwanych miejscach.
Warto zabrać się za „Ty przeciwko mnie”, przekonać się że zawsze można znaleźć w sobie odwagę, że zawsze można zawalczyć o swoje ja, o własne zdanie i przede wszystkim o prawdę.

Tematy molestowania i napaści seksualnej zawsze są ciężką sprawą do przedstawienia. Trzeba jednak o tym mówić głośno, trzeba nieustannie tłuc to do głów i trzeba nauczyć ludzi, że każdy ma prawdo do sprzeciwu. Każdy z nas jest świętością, a gwałt jest jedną z najgorszych rzeczy, jaka może się człowiekowi przytrafić.
Niszcząc osobę w ten sposób, odbiera się mu, oraz jego...