Gdy byłem młody, Dziadek czytał mi baśnie tybetańskie „Opowieści Szidikura”. To piękne, stosunkowo krótkie historie z głębokim przesłaniem. Fabuła tak mnie wciągnęła, a przesłanie było tak piękne, że mimo tego, że mam ponad trzydzieści lat, to do dzisiaj chętnie do nich wracam. Po wielu latach trafiłem wreszcie na książkę, która zostanie równie cenną perełką w mojej kolekcji, a są to „Umierające Światy” Michała Gosa-Kowalskiego. Pozycja ta to pięć zupełnie różnych opowieści, ale mają element wspólny – bogata wyobraźnia autora, który stworzył klimat „fantasy” równy moim zdaniem temu, który mogliśmy czytać w książkach Suzanne Collins, a także oglądać na dużym ekranie w popularnej serii „Igrzyska Śmierci”. Książka jest napisana z niesamowitą lekkością. Wciąga każda kolejna przeczytana strona. Rzadko mi się to zdarza, ale pochłonięty lekturą zarwałem noc na czytaniu najdłuższej z opowieści - „Nadzieja”. Jestem przekonany, że gdy tylko moja Córka dorośnie, zapoznam ją z „Umierającymi Światami” dając nie tylko książkę z ciekawą fabułą, ale też porcję wychowania i wartości, które umierają w naszym świecie – lojalności, wytrwałości w obliczu zagrożenia oraz miłości.
Książka Umierające to bardzo udany debiut Michała Gosa-Kowalskiego. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki autora i liczę na to, że one również w mojej biblioteczce zajmą miejsce obok Opowieści Szidikura.

Gdy byłem młody, Dziadek czytał mi baśnie tybetańskie „Opowieści Szidikura”. To piękne, stosunkowo krótkie historie z głębokim przesłaniem. Fabuła tak mnie wciągnęła, a przesłanie było tak piękne, że mimo tego, że mam ponad trzydzieści lat, to do dzisiaj chętnie do nich wracam. Po wielu latach trafiłem wreszcie na książkę, która zostanie równie cenną perełką w mojej...