Kontynuując podróż z Reynevanem, możemy być pewni, że ów bohater ponownie będzie ładował siebie i swoich towarzyszy we wszystkie potencjalne nieszczęścia i katastrofy. Popędzany słomianym idealizmem oraz gorliwym pożądaniem do swojej ukochanej daje się wciągnąć w wir wielkiej historii, która ma w zwyczaju niszczyć krnąbrne jednostki jego pokroju. Nienauczony dotychczasowymi doświadczeniami ponownie pozwala się pojmać na każdym kroku i gdyby nie oddani przyjaciele to już dawno kto inny robiłby za głównego bohatera powieści. Mimo wszystko, zaczyna być widoczny pewien progres w zakresie jego procesów myślowych i w końcówce patrzymy na postać jakiej się nie spodziewaliśmy pierwotnie ujrzeć.
Szarlej z Miodkiem znów stanowią klasę dla samych siebie. Ze swoim podejściem do wszystkiego oraz ciętym językiem stanowią doskonałą przeciwwagę dla pierdołowatego Reinmara. Ciekawą ewolucję zalicza również "Nikoletta". Wielka Miłość głównego bohatera, która w pierwszej części nie wywarła na mnie większego wrażenia, tutaj okazuje się być dużo bardziej interesująca, choć nie mniej naiwna od swojego wybranka.
Andrzej Sapkowski przyzwyczaił nas do wypełniania drugiego planu fantastycznymi postaciami. Opatka, Elencza, Flutek, Tybalt czy Agnes de Apolda świadczą o tym dobitnie. Szkoda tylko, że tak niewiele miejsca tym razem dostali Heńcze, Dzierżka oraz Urban Horn, którzy byli moimi faworytami w "Narrenturmie".
Dużo lepiej wypadają również antagoniści. Pomurnik i jego jeźdźcy siali postrach od początku, ale dopiero w drugiej części działania Biskupa oraz księcia Jana przybrały na intensywności.
Co do samej historii, to prezentuje się ona o wiele ciekawiej niż poprzednio, jednak największe uznanie należy się autorowi za genialne opisy scen batalistycznych, umiejętnie wpleciony humor i bardzo zjadliwy komentarz dla wszelkich rewolucji. Doskonale ukazał jak piękne słowa oraz idee, będące nośnikiem wielkich zrywów, giną w szczęku stali i morzu krwi.
Reasumując, po przyjemnym, ale nieporywającym "Narrenturmie" nie spodziewałem się, że kolejna odsłona pochłonie mnie w takim stopniu. Mam tylko nadzieję, że ostatnia część utrzyma ten poziom.

Kontynuując podróż z Reynevanem, możemy być pewni, że ów bohater ponownie będzie ładował siebie i swoich towarzyszy we wszystkie potencjalne nieszczęścia i katastrofy. Popędzany słomianym idealizmem oraz gorliwym pożądaniem do swojej ukochanej daje się wciągnąć w wir wielkiej historii, która ma w zwyczaju niszczyć krnąbrne jednostki jego pokroju. Nienauczony dotychczasowymi...