Kiedy czytałam "Mroczny sekret" pierwszy raz - w gimnazjum - była to dla mnie niesamowicie wciągająca, nieprzewidywalna powieść. Uwielbiałam ją za charakterystyczne, pełnokrwiste bohaterki oraz lekkość, z jaką się ją czytało. Gdy sięgnęłam po nią dzisiaj, po trzech latach, stała się dla mnie czymś więcej niż tylko intrygującą historią, od której nie można się oderwać. Dopiero teraz, naszły mnie refleksje dotyczące jej treści. Poprzednim razem, jedyną myślą, jaką miałam w głowie po lekturze, było: "Co będzie dalej? Muszę jak najszybciej zacząć kolejną część!". Tym razem, gdy skończyłam czytać ostatnią stronę i zamknęłam książkę, zaczęłam się zastanawiać: "Czy byłabym w stanie wybaczyć wszystko ukochanej osobie, nawet zabójstwo? Jak wiele mogłabym zrobić, żeby zyskać uznanie innych? Czy gdybym złamała jakieś zasady, za co groziłaby mi ogromna kara i miała okazję zrzucić winę na kogoś innego i dzięki temu wyjść cało z opresji, czy zrobiłabym to?"
"Mroczny sekret" to, według mnie, powieść idealna. Jest nie tylko nieprzewidywalna i wciągająca, ale również skłania do przemyśleń. Na pewno nie jest to jedna z tych książek, których nie pamiętamy już parę dni po przeczytaniu.

Kiedy czytałam "Mroczny sekret" pierwszy raz - w gimnazjum - była to dla mnie niesamowicie wciągająca, nieprzewidywalna powieść. Uwielbiałam ją za charakterystyczne, pełnokrwiste bohaterki oraz lekkość, z jaką się ją czytało. Gdy sięgnęłam po nią dzisiaj, po trzech latach, stała się dla mnie czymś więcej niż tylko intrygującą historią, od której nie można się oderwać....