nie jestem fanką zmierzchu. Pierwszą część przeczytałam, słysząc same pochwały na temat twórczości autorki i ciekawa postanowiłam sama się przekonać, czy rzeczywiście jest to świetny kawał literatury. Już na pierwszej stronie zadałam sobie pytanie - jak ktoś mógł wpaść na tak szalony pomysł, żeby tą książkę wydać? Język, styl... wszystko było tragiczne. Mimo, iż było ciężko dałam radę - zacisnęłam zęby i doczytałam do końca. I na tym się skończyło, więcej krzywdy sobie nie zrobię , pomyślałam. A jednak, zrobiłam. Zmierzch i filozofia dostałam od dobrej duszyczki, która niestety nie miała zielonego pojęcia o moich przykrych doświadczeniach, a ponieważ jestem osobą, która jak już posiada jakąś książkę, to musi ją przeczytać, bo inaczej mnie starszy po nocach, to ją przeczytałam.

I teraz pytanie. Jak można zmierzch rozbierać na części pierwsze i dopasowywać do nich filozofię mędrców? Już czytając zmierzch, odnosi się wrażenie, że autorka nie myślała o niczym, zupełnie niczym, a już na pewno nie o głębokich, ukrytych znaczeniach. We mnie budziło to po prostu uśmiech politowania. Ale, cóż - interes musi kwitnąć, trzeba zmusić fanów sagi do wydania kolejnych pieniędzy.

Książka jest zdecydowanie i tylko dla fanów. Ale nie będę nie polecać. Jeżeli ktoś chce zapoznać się z filozofią w innowacyjny, oryginalny sposób, proszę bardzo. Ale pretensje proszę zachować dla siebie :)

nie jestem fanką zmierzchu. Pierwszą część przeczytałam, słysząc same pochwały na temat twórczości autorki i ciekawa postanowiłam sama się przekonać, czy rzeczywiście jest to świetny kawał literatury. Już na pierwszej stronie zadałam sobie pytanie - jak ktoś mógł wpaść na tak szalony pomysł, żeby tą książkę wydać? Język, styl... wszystko było tragiczne. Mimo, iż było ciężko...