"Książki mają duszę, duszę tych, którzy je pisali, tych,
którzy je czytali oraz tych, którzy o nich marzyli."

Moja duszą zawładnął Zafon przy „Cieniu wiatru” , „Światłach września” a teraz przy „Grze anioła”. Niewątpliwie ksiązka wzbudza wiele emocji.
„Gra Anioła” nie jest książką o Barcelonie tak jak „Cień wiatru”, chociaż rozgrywa się w scenerii tego miasta i znowu pojawia się choćby Cmentarzysko Zapomnianych Książek, miejsce rzeczywiście działające na wyobraźnię, księgarnia Sempre i Synowie. „Gra Anioła” to po prostu trzymająca w napięciu powieść grozy z wątkiem kryminalnym, usiana niezliczoną liczbą trupów. Dom z wieżyczką, przytulny jak cmentarna krypta – przypomina przede wszystkim filmy grozy. Ten dom upatrzył sobie główny bohater, pisarz Diego Martin. Śledzimy jego losy od 1917 r., kiedy zaczynał od najprostszych prac dziennikarskich. Gdy wreszcie pozwolono mu pisać w gazecie powieść w odcinkach, jego talent docenił tajemniczy wydawca z Francji Andreas Corelli. Zamówił u pisarza pewne dzieło, nad którym, jak się okazało, już wcześniej pracował ktoś inny.

"Książki mają duszę, duszę tych, którzy je pisali, tych,
którzy je czytali oraz tych, którzy o nich marzyli."

Moja duszą zawładnął Zafon przy „Cieniu wiatru” , „Światłach września” a teraz przy „Grze anioła”. Niewątpliwie ksiązka wzbudza wiele emocji.
„Gra Anioła” nie jest książką o Barcelonie tak jak „Cień wiatru”, chociaż rozgrywa się w scenerii tego miasta i znowu...