Cecylia urodziła się w 1989roku. Ma zespół Downa. Zmagania z chorobą, realia życia z chorym dzieckiem opisuje jej matka.
Zaczyna od dnia narodzin córki. Pobyt w szpitalu nie należał do miłych.

"Nasze dziecko było już na świecie, obciążone podejrzeniem o zespół Downa, czyli upośledzenie umysłowe i fizyczne, o czym poinformowała mnie pani doktor. Jej pytanie o badania prenatalne oznaczało, że jestem sama sobie winna i że szpital przy ulicy Karowej w Warszawie nie lubi upośledzonych dzieci.[...] Dla mnie szpital stał się więzieniem, a lekarze - prześladowcami.
[...] Nieoczekiwanie z. [...] widok szpitalnej posadzki w czarno-białą szachownicę wywoływał zawrót głowy i mdłości. ostałam przeniesiona do innej, pustej sali na oddziale septycznym. Do dziś śni mi się ta posadzka jako powracający koszmar". s. 8-10.

Z książki dowiedziałam się o plusach i minusach szkół integracyjnych, o sposobach rehabilitacji dzieci upośledzonych. Autorka krytykuje metodę czytania globalnego, czy rehabilitację dzieci z zespołem Downa metodą Domana.

Integracja nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem. Szkoły nie zawsze są dostosowane do potrzeb takich dzieci. Każde z nich wymaga indywidualnego podejścia.
"U nas sytuacja dzieci upośledzonych w stopniu lekkim jest szczególnie trudna, bo nigdzie nie pasują; w klasach integracyjnych wymaga się od nich za dużo, a w "szkołach życia" - za mało" s. 126
Cela razem z mamą jeździła za granicę, była między innymi w Izraelu. Anna Sobolewska opisuje życie osób upośledzonych w tym kraju - można porównać je z realiami polskimi. Każdy rodzic chorego dziecka marwi się o jego przyszłość, o to, co będzie, gdy jego zabraknie. Cecylia najprawdopodobniej będzie miała wsparcie w siostrze.
W Izraelu są specjalne hostele. Nie jest to idealne rozwiązanie.
"Mimo najlepszej organizacji i i najlepszych chęci opiekunów pobyt w hostelu, wśród innych niepełnosprawnych, nie stymuluje rozwoju"Dlatego profesor Feuerstein nie lubi hosteli dla młodych ludzi, podobnie jak szkół specjalnych. Nie ma jednak lepszego rozwiązania niż hostele, gdy rodzice się starzeją." s. 145.
Autorka pisze także o znanych osobach z zespołem Downa Chrisie Burke (grał w serialu „Dzień za dniem”) oraz o Piotrze Swend (Maciusiu z „Klanu”).

Co jeszcze mogę napisać o Celi? Lubi zwierzęta, w rodzinie jest kot.
Zdaje sobie sprawę z tego, że jest inna. Przez długi czas chce być chłopcem – w jej przekonaniu wiąże się to z byciem zdrowym. Ładnie rysuje.
Potrafi powiedzieć „Mam uwagę. Proszę się kochać!” str 46.

Jako dziecko zwracała się do kotków: „Dzień dobry, kotki. To ja, Cela”. Str 46.

W książce są umieszczone rysunki Celi.


Książka jest dobra, przybliżyła mi realia życia z osobą chora na zespół Downa.
Mimo wszystko uważam to za ciężkie zadanie.

Cecylia urodziła się w 1989roku. Ma zespół Downa. Zmagania z chorobą, realia życia z chorym dzieckiem opisuje jej matka.
Zaczyna od dnia narodzin córki. Pobyt w szpitalu nie należał do miłych.

"Nasze dziecko było już na świecie, obciążone podejrzeniem o zespół Downa, czyli upośledzenie umysłowe i fizyczne, o czym poinformowała mnie pani doktor. Jej pytanie o badania...