Każdy z nas ma jakieś marzenie, coś, do czego dąży. Jesteśmy w stanie wiele poświęcić dla takiego pragnienia, które miałoby oznaczać spełnienie najskrytszych snów. Jednak czy rzeczywiście robimy dla tego naszego marzenia absolutnie wszystko? Może czasem je zaniedbujemy, spychamy na dalszy plan, by potem patrzeć ze smutkiem, jak staje się coraz bardziej nieosiągalne? A może właśnie ze wszystkich sił staramy się, by to pragnienie się spełniło?

Dorota Katende to kobieta śniąca o upalnym słońcu Afryki, marząca o wyjeździe na Czarny Ląd. A wszystko to za sprawą znalezionej przypadkiem książki, „Pożegnania z Afryką” autorstwa Karen Blixen. Gdy tylko bohaterka „Domu na Zanzibarze” zaczęła lekturę tej pozycji poczuła, że jej miejsce jest właśnie w Afryce. Pragnienie podróży na Czarny Ląd było zupełnie nierozumiane przez najbliższych, jednak pani Katende nie porzuciła swojego marzenia i mimo wszystko wyjechała na znany tylko z powieści kontynent. Trzytygodniowa wycieczka nie wystarczyła jednak na opanowanie „głodu” Afryki, który ogarnął narratorkę. Wciąż wracała myślami ku temu niezwykłemu miejscu, by po pewnym czasie podjąć jedną z najważniejszych decyzji w życiu. Bohaterka utworu postanowiła zbudować dom na Zanzibarze, by móc jak najdłużej przebywać w Afryce, która od razu zdobyła jej serce.

Główną postacią, jak i autorką „Domu na Zanzibarze” jest właśnie Dorota Katende. Opisuje ona swoje zmagania z walką o spełnienie marzeń, pisze, jak na jej pragnienia reagowali rodzina i przyjaciele. Zdradza również, jakie przeciwności piętrzyły się przed nią, gdy postanowiła wybudować w Afryce własny kąt.

Styl pani Katende niestety nie przypadł mi do gustu, przez co w pewnym sensie męczyłam się z tą pozycją. Choć rejony opisywane przez autorkę zawsze mnie interesowały, treść książki nie zaciekawiła mnie na tyle, by porzucić wszystko i zająć się lekturą. Mimo tego poznawanie kultury żyjących w Afryce ludzi było całkiem interesującym doświadczeniem. Dorota Katende szczegółowo pisze o miejscach i faktach dotyczących Czarnego Lądu, dzięki czemu ta powieść może być swego rodzajem przewodnikiem.

Choć „Dom na Zanzibarze” bynajmniej nie zachwycił mnie tak, jak „Pożegnanie z Afryką” autorkę, myślę, że osobom zafascynowanym rejonami Czarnego Lądu przypadnie ona do gustu. Jest to również dobra pozycja na poprawę humoru i uwierzenie, że tak naprawdę każde marzenie może się spełnić, zwłaszcza jeśli trochę pomożemy mu w realizacji - wszystko w naszych rękach.

Każdy z nas ma jakieś marzenie, coś, do czego dąży. Jesteśmy w stanie wiele poświęcić dla takiego pragnienia, które miałoby oznaczać spełnienie najskrytszych snów. Jednak czy rzeczywiście robimy dla tego naszego marzenia absolutnie wszystko? Może czasem je zaniedbujemy, spychamy na dalszy plan, by potem patrzeć ze smutkiem, jak staje się coraz bardziej nieosiągalne? A może...