Po świetnych „Igrzyskach śmierci” przyszła kolej na drugą część bestsellerowej trylogii. Obniżyłam nieco poprzeczkę, bo słyszałam wiele na temat, iż kolejne części są słabsze, a poza tym z trylogiami tak już bywa, że kontynuacje często pisane są na siłę, bez konkretnego pomysłu. Jednak mówi się, że od każdej reguły są wyjątki, co „W pierścieniu ognia” zdaje się potwierdzać.

Katniss Everdeen i Peeta Mellark, jako zwycięzcy Głodowych Igrzysk żyją w dostatku w Dwunastym Dystrykcie. Niestety moment chwały szybko się kończy, bo ta dwójka zrobiła na arenie coś absolutnie niedozwolonego. Nieświadomie zakpiła z władz państwa Panem i podburzyła lud do powstania. Dla bezwzględnego prezydenta Snowa jest to największa i najgorsza zbrodnia jaką można popełnić, a w Katniss dostrzega ogromne zagrożenie dla obecnego systemu. Podczas Tournee Zwycięzców dochodzi do zamieszek, a do pary nastolatków zaczyna docierać powaga sytuacji. W niebezpieczeństwie są nie tylko oni, ale także ich bliscy. Drugą sprawą, którą Suzanne Collins podejmuje w drugiej części swojej trylogii jest wątek miłosny. Choć Peeta i Katniss mocno zżyli się podczas Głodowych Igrzysk, to dziewczyna nie potrafi zapomnieć niedzielnych polować ze swoim przyjacielem Galem. Sytuacja niestety jest nieco bardziej skomplikowana, bo przecież na arenie Peeta i Katniss wyznali sobie miłość, a łączące ich uczucie może być jedyną kartą przetargową w walce z Kapitolem.

Moje obawy co do kontynuacji „Igrzysk śmierci” zostały rozwiane już na samym początku. Z jednej strony można odnieść wrażenie, że w „Pierścieniu ognia” są nieco wtórne, z drugiej jednak utrzymują doskonały klimat z pierwszej części udoskonalony o nowe postacie i wydarzenia. Mimo że wiele elementów się powtarza, to autorka niejednym zaskakuje i dzięki temu nadaje świeżości swojej książce. Ta sama dynamiczna akacja i napięcie towarzyszące czytelnikom do samego końca zapewniają kolejne godziny fantastycznej rozrywki, która zadowoli fanów gatunku i książek młodzieżowych. Znów mamy wielkie emocje i wciągającą historię, od której nie można się oderwać. „W pierścieniu ognia” w żadnym wypadku nie odbiega od swojej poprzedniczki, nie sprawia wrażenia jak gdyby była pisana na siłę, ale również nie pozostawia jej w cieniu. Poziom obu części jest bardzo wyrównany i gdybym teraz miała wybrać, którą polubiłam bardziej to nie potrafiłabym udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Katniss i Peeta, a także szereg innych bohaterów zyskali moją sympatię i na pewno zajmą wysokie miejsce w moim prywatnym rankingu ulubionych postaci.

W tej części zabrakło dokładnych opisów, jakimi autorka uraczyła swoich czytelników w „Igrzyskach śmierci”. Teoretycznie można to uznać za wadę, bo rzeczywiście nie ma tu takiej dbałości o szczegóły jak poprzednio, ale czy naprawdę chcielibyśmy czytać kolejny raz to samo? Moim zdaniem Suzanne Collins celowo pozbawiła nas monotonii, nie podawała po raz wtóry tych samych informacji, a skupiła się na czymś innym, co stanowiło główny temat tej części.

Utrzymanie atmosfery grozy i nieprzewidywalności, która wiąże nas z bohaterami i wywołuje gęsią skórkę po raz drugi musiało być sporym wyzwaniem. Collins poradziła sobie świetnie i na pewno sprostała oczekiwaniom wielu czytelników. Oczywiście „W pierścieniu ognia”, podobnie jak „Igrzyska śmierci” gorąco polecam, ale przecież jeśli ktoś sięgnął po pierwszą część trylogii, to nie wytrzyma długo bez poznania jej kontynuacji.

Po świetnych „Igrzyskach śmierci” przyszła kolej na drugą część bestsellerowej trylogii. Obniżyłam nieco poprzeczkę, bo słyszałam wiele na temat, iż kolejne części są słabsze, a poza tym z trylogiami tak już bywa, że kontynuacje często pisane są na siłę, bez konkretnego pomysłu. Jednak mówi się, że od każdej reguły są wyjątki, co „W pierścieniu ognia” zdaje się potwierdzać....