"The sun still hung bright in the sky, but midnight fell all the same. And, in that moment, I feared I’d never escape it again. The darkness was going to be my executioner.
It was going to crush me, suffocate me, and then devour me."

Kiedy recenzując tom pierwszy pisałam, że bylo za mało emocji - tutaj już od pierwszych stron zostałam nimi przytłoczona. Rozpacz Portera była jak głaz na moich barkach, a walka Charlotte o to co kocha najbardziej na świecie była niesamowicie drenująca z sił. Pierwsza połowa naprawdę mnie zachwyciła, ale później jednak zaczęło być coraz mniej realnie (w moim odczuciu przynajmniej). Spodziewałam się innych reakcji Travisa i w sumie ciężko mi się to niego samego odnieść, bo wg mnie był zbyt ugodowy. Pod koniec chwila zawahania... myślałam sobie - wow... no to mnie zaskoczyłaś Pani Martinez! Jednak zaraz z następnym rozdziałem wszystko wróciło na swój poprzedni tor i poczułam rozczarowanie. Mógłby choć raz dramat zwyciężyć. Byłam już kompletnie zrezygnowana, i wtedy przyszedł epilog, który naprawdę mi sie spodobał - co sie u mnie raczej nie zdarza. Relacja Porter - Charlotte - bardzo fajna, ale to męski bohater był dla mnie gwiazda polarną tej powieści. Autorka wykreowała naprawdę dobrego człowieka, i to o nim będę myślała wspominając kiedyś tę historię.
Solidna 7 to jak najbardziej zasłużona ocena.
Polecam.

"The sun still hung bright in the sky, but midnight fell all the same. And, in that moment, I feared I’d never escape it again. The darkness was going to be my executioner.
It was going to crush me, suffocate me, and then devour me."

Kiedy recenzując tom pierwszy pisałam, że bylo za mało emocji - tutaj już od pierwszych stron zostałam nimi przytłoczona. Rozpacz Portera...