Nigdy nie przypuszczałam, że obcy Facet, znany mi tylko ze słyszenia wkroczy do mojego łóżka wieczorową porą. Stało się, Ziemkiewicz przysiadł najpierw skromnie na samym rogu, a po chwili leżał rozwalony, bezwstydnie nie przejmując się niczym. Co prawda moje łóżko nie jest „wielkie jak pastwisko”, ale na szczęście nie jest też kupowane w po rozwodowym szaleństwie.
Głównego bohatera nazwanego Hrabią poznajmy w pociągu, w 2 lata po rozwodzie wybiera się on w ostatnią podróż, w czasie której upojony wódką próbuje dojść do porozumienia z ciałem obcym – czyli z samym sobą postrzeganym jako nic nie znaczące mięso. Do pewnego momentu Hrabia miał w swoim życiu sporo tego co najlepsze: żonę dbającą o wszystko, córkę, pieniądze, dom, prestiż i nawet kochanki na zawołanie a dziwki na telefon. Żyło mu się coraz lepiej, życie zawodowe i polityczne układało się dobrze, towarzystwo dopisywało. Ta sielanka długo trwać nie mogła. Był święcie przekonany, że prawda go wyzwoli i dzięki niej wyrzuty sumienia z powodu zdrady staną się lżejsze lub znikną bezpowrotnie. Jego wychowanie w świetle religii chrześcijańskiej utwierdzało go w tym przekonaniu, zważywszy na dzieciństwo i zamiłowanie ojca do katolicyzmu. Małżeństwo to świętość, której ruszać nie wolno, nawet jak już bardzo śmierdzi, męczyć się i wąchać ale nie wolno z niej rezygnować. Nie trudno zgadnąć, że ta prawda uniwersalna okazała się wielką porażką, co doprowadziło Hrabiego do totalnego upadku. Zamieszany nie tylko w moralne rozgrywki z samym sobą ale przy okazji w bigos polityczny i korupcyjny staje na końcu swojego życia, mając dość tego co się wydarzyło.
Rafał Ziemkiewicz to publicysta i stąd łatwość wyrażania poglądów zarówno politycznych jak i tych ze sfer prywatnych. Na długo pozostaną mi w pamięci jego słowa „Człowiek, który musi prowadzić dwa życia, traci siły i spala się dwa razy szybciej od tego, który ma tylko jedno”. Styl i forma w jakiej napisane jest „Ciało obce” nie pozwala tej książki po prostu przeczytać i zapomnieć, ona pozostaje w głowie. Momentami mamy wrażenie, że tam w środku, w tej książce jest jakby duszno, zbyt wiele się dzieje a autor nie stosuje żadnego znieczulenia, bywa ostro a nawet powiedziałabym gorąco.
Może moja opinia wydać się bezpodstawna ale wg mnie ta książka powinna stać się lekturą obowiązkową na kursach przedmałżeńskich może byłoby mniej rozwodów .... chociaż z drugiej strony nie sądzę żeby Ktoś oszołomiony uderzeniem wielkiej miłości uwierzył, że to co opisane jest w tej książce to samo życie ...


(recenzja zostanie także opublikowana na moim blogu http://miedzyksiazkami.blox.pl)

Nigdy nie przypuszczałam, że obcy Facet, znany mi tylko ze słyszenia wkroczy do mojego łóżka wieczorową porą. Stało się, Ziemkiewicz przysiadł najpierw skromnie na samym rogu, a po chwili leżał rozwalony, bezwstydnie nie przejmując się niczym. Co prawda moje łóżko nie jest „wielkie jak pastwisko”, ale na szczęście nie jest też kupowane w po rozwodowym szaleństwie.
Głównego...