Uwielbiam tego Tobina. Potrafi napisać taki scenariusz, że czujesz się jakbyś czytał kolejne opowiadanie ze zbiorków Miecz przeznaczenia lub Ostatnie życzenie. Znakomicie oddano klimat tamtych opowiadań. Kowalski też dał radę, choć trzeba przyznać, że jego rysunki nie noszą znamion własnego stylu. Są tylko kolejną kopią stylu realistycznego jaki można spotkać np. we współczesnych komiksach frankofońskich. To wszystko jest jedno i to samo. Żaden tam Hermann czy inny Bourgeon. Jest to fajne, poprawne i w ogóle, ale zdecydowanie wolę Wyrzykowskiego, Gawronkiewicza, czy Czajkowskiego, którzy rysują jak starzy mistrzowie. Rysownik opowieści z tomów pierwszego i drugiego miał fajny wyrobiony styl, teraz mamy rysunki jak ze stu innych frankofonów wydanych w XXI wieku. Nadal to jednak ładne, szczegółowe, jest ruch, dobre kadrowanie. Kowalski, choć wyrobnik, doszedł tam, gdzie te wszystkie lenie o większym talencie nie znajdą się nigdy, bo trzeba naparzać - tu z nim się zgadzam. :) Gość nie jest wirtuozem, ale dzięki zaciśnięciu pośladów gra na obronie w Bundeslidze i zajmuje się wybijaniem piłek, a goście z większym talentem nadal siedzą w Ekstraklasie. Bundesliga, to Bundesliga, są różne drogi żeby tam się znaleźć. :) Bardzo porządna rozrywka.

Uwielbiam tego Tobina. Potrafi napisać taki scenariusz, że czujesz się jakbyś czytał kolejne opowiadanie ze zbiorków Miecz przeznaczenia lub Ostatnie życzenie. Znakomicie oddano klimat tamtych opowiadań. Kowalski też dał radę, choć trzeba przyznać, że jego rysunki nie noszą znamion własnego stylu. Są tylko kolejną kopią stylu realistycznego jaki można spotkać np. we...