Czasami błędy popełniane przez nas w przeszłości mogą zaważyć na całym naszym życiu. I o ile nosimy w sobie tajemnice, którymi możemy się z kimś podzielić, jakoś tak lżej nam na duszy. Ale co, jeśli nie jesteśmy w stanie wyjawić komuś sekretów, które dotyczą właśnie tej osoby? Być może najlepszym wyjściem jest zdradzenie tej tajemnicy już po naszej śmierci...

Wzgórze Niezapominajek zaczyna się właściwie tak, jak wiele powieści obyczajowych. Miał być ślub i znowu coś poszło nie tak. Lena postanawia więc wyjechać do rodzinnej miejscowości – Błękitnych Brzegów – by tam móc sobie wszystko poukładać i pozbierać myśli. Kiedy pewnego dnia zagląda do szuflady w swoim pokoju z dzieciństwa, odkrywa tajemniczą szkatułkę w niezapominajki, którą zostawiła dla niej zmarła przyjaciółka – Julia. Jak się okazuje, dziewczyna postanawia wyjawić w końcu sekret, który nosiła w sobie przez całe życie. Aby jednak go odkryć, Lena będzie musiała rozwiązać kilka tajemniczych zagadek. Pozostaje tylko pytanie – czy będzie chciała odkryć prawdę, wiedząc, że ta może ją zaboleć i zmienić na zawsze jej życie? Czy może zrezygnuje, kiedy już zacznie się domyślać, że jej przyjaciółka zrobiła coś, o co nigdy by jej nigdy nie podejrzewała. Tym bardziej, że w całą sprawę zamieszany jest również jej brat.

Wzgórze niezapominajek z pewnością nie jest typową powieścią obyczajową. Przeboje miłosne schodzą tu raczej na plan dalszy, a cała akcja kręci się wokół wskazówek, pozostawionych przez Julię. Oczywiście nie można powiedzieć, że miłość nie ma tu znaczenia, bo to właśnie w Błękitnych Brzegach rodzi się uczucie, które ma szansę zostać czymś więcej niż tylko letnim romansem. Prócz dwóch bohaterek poznajemy także babcię Leny, przystojnego sąsiada oraz innych mieszkańców Błękitnych Brzegów. Spotkania z nimi to kolejne elementy zawiłej układanki, którą Lena musi poskładać w całość. Każda z osób skrywa małą cząstkę przeszłości.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio jakaś książka tak mnie poruszyła. Momentami płakałam, zwłaszcza, gdy Julia przywoływała bolesne wspomnienia z przyszłości. Momentami, w miarę odkrywania kolejnych zagadek, ciarki przechodziły mi po plecach, a na rękach pojawiała się gęsia skórka. Same wskazówki były sformułowane w dość mroczny sposób:

W zielonej komnacie, tysiąc twarzy na ciebie czeka,
Choć jak żywe, stworzone są ręką człowieka,
Wśród nich siedzi sędziwa osoba i w tajemnej skrzyni straszny sekret chowa.

Dużym plusem powieści jest narracja zarówno w pierwszej osobie – wówczas to Lena opowiada swoją historię, jak i w trzeciej osobie – wtedy poznajemy bliżej Julię. Dzięki temu możemy poznać nie tylko teraźniejszość, ale i przeszłość, która ma duże znaczenie w całej powieści i dzięki której, możemy poskładać sobie wszystko w całość.

Wzgórze niezapominajek to powieść, która skrywa wiele tajemnic i wywołuje natłok różnych emocji – od strachu, przez wzruszenie i smutek. Być może dzięki niej każdy z nas zrozumie, że odkrycie siebie i swojej tożsamości jest nierozerwalnie związane z przeszłością. Dla niektórych grzebanie w przeszłości może być bolesnym doświadczeniem. Ale może to jedyna droga, by wybaczyć sobie i innym oraz w końcu ruszyć naprzód?

Czy polecam Wam tę książkę? Z pewnością! Trudno na polskim rynku wydawniczym znaleźć powieść tak poruszającą i wywołującą tak wiele emocji. Zapewniam, że kiedy tylko zaczniecie czytać, wciągniecie się bez reszty i będzie Was korcić, by wraz z bohaterką w końcu poznać prawdę.

Czasami błędy popełniane przez nas w przeszłości mogą zaważyć na całym naszym życiu. I o ile nosimy w sobie tajemnice, którymi możemy się z kimś podzielić, jakoś tak lżej nam na duszy. Ale co, jeśli nie jesteśmy w stanie wyjawić komuś sekretów, które dotyczą właśnie tej osoby? Być może najlepszym wyjściem jest zdradzenie tej tajemnicy już po naszej śmierci...

Wzgórze...