"-A propos słów: musimy ustalić hasło alarmowe.
-Może... "Na pomoc"?
Win spojrzał na niego beznamiętnie.
-Brakowało mi twojego poczucia humoru."

Czekałam na tę książkę tak długo, że wczoraj w dniu premiery nie mogłam wysiedzieć na miejscu, tak bardzo chciałam już znaleźć się między jej stronami.
Od początku przepadłam, ale nie za sprawą historii, która jak na Cobena była mało wyszukana, chociaż wciąż ciekawa. To bohaterowie, których pokochałam od pierwszego tomu, których tak bardzo mi brakowało, że cieszyłam się każdym najmniejszym szczegółem. Miło było poznać narrację z perspektywy Wina, i troszke przykro było, kiedy mimo wszystko można było dostrzec jak wiele się zmieniło. To już nie ci sami bohaterowie, chociaż wciąż gdzieś drzemie w nich ten ogień co we wcześniejszych powieściach. Mam wrażenie, że autor nie bardzo ma możliwość rozwinąć im skrzydeł bardziej, aby nie przesadzić znowu ze zbyt dużą eksploatacją. Historia zasługuje na 6 gwiazdek, ale sentyment do Myrona i Wina zbyt mocno trzyma mnie w swoich sidłach, żeby nie delektować się mimo wszystko "W domu" bardziej niż na to zasługuje. Do tego Epilog - podejrzewałam, że tak właśnie jest i tylko jeszcze bardziej mnie to cieszy, że się nie pomyliłam. Tom 11 można uznać za dobrą wisienkę na torcie i idealne zakończenie dla losów Bolitarów, ale jeśli się pojawi jeszcze jeden - wcale się nie obrażę, ale nie oczekuję fajerwerków - tylko w takim razie czy w ogóle warto jeszcze to ciągnąć? Panie Coben - cokolwiek Pan postanowi - ja przeczytam tak czy siak.

"-A propos słów: musimy ustalić hasło alarmowe.
-Może... "Na pomoc"?
Win spojrzał na niego beznamiętnie.
-Brakowało mi twojego poczucia humoru."

Czekałam na tę książkę tak długo, że wczoraj w dniu premiery nie mogłam wysiedzieć na miejscu, tak bardzo chciałam już znaleźć się między jej stronami.
Od początku przepadłam, ale nie za sprawą historii, która jak na Cobena była...